Αλτσχάιμερ και συνήθειες που ωφελούν τον εγκέφαλο

Τα πρώτα συμπτώματα αφορούν την πρόσφατη μνήμη

Πρόκειται για τη συνηθέστερη πάθηση που προκαλεί άνοια (50-60%).

Τα πρώτα συμπτώματα αφορούν την πρόσφατη μνήμη. Η βαθύτερη κατανόηση των προτύπων εκδήλωσης των συμπτωμάτων του Αλτσχάιμερ μπορεί να συμβάλει στην έγκαιρη παρέμβαση και κατ΄ επέκταση την αποτελεσματικότερη διαχείριση της νόσου.

Πολύ σημαντική είναι επίσης η σωστή θεραπεία για την κατάθλιψη, διότι διπλασιάζει τις πιθανότητες αγγειακής άνοιας και αυξάνει κατά 65% τον κίνδυνο εκδήλωσης της νόσου Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με τις υπάρχουσες μελέτες.

Συνήθειες που ωφελούν τον εγκέφαλο.

Οι συνήθειες αυτές είναι η υγιεινή διατροφή, η συστηματική γυμναστική και η συστηματική εξάσκηση των νοητικών δεξιοτήτων με απαιτητικές δραστηριότητες όπως τα παζλ και τα σταυρόλεξα.

Πηγή : www.onmed.gr

Ημικρανία. Ποιοί παράγοντες την πυροδοτούν.

Ημικρανία ονομάζεται ο ισχυρός, παλλόμενος πόνος που εκδηλώνεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο του κεφαλιού και συνοδεύεται συχνά από ναυτία, τάση προς έμετο και ευαισθησία στο φως ή τον ήχο. Η ημικρανία μπορεί να διαρκέσει για ώρες ή και για ολόκληρες ημέρες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, προηγείται ή εκδηλώνεται μαζί με τον πόνο η λεγόμενη αύρα, η οποία αφορά σε αισθητηριακές αλλοιώσεις, όπως οι λάμψεις, τα τυφλά σημεία ή το μούδιασμα στα χέρια και τα πόδια.

Αίτια ημικρανίας
Φαίνεται πως οι ορμόνες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εκδήλωση της ημικρανίας.
Το αλκοόλ μπορεί να αποτελέσει και στις δύο περιπτώσεις αφορμή για την εκδήλωση του πονοκεφάλου. Οι ορμονικές διακυμάνσεις (όπως αυτές που παρατηρούνται κατά την έμμηνο ρύση) και η χαλάρωση μετά από ένα στρεσογόνο συμβάν μπορεί να πυροδοτήσουν την ημικρανία.
Όσοι εκδηλώνουν ημικρανία συνήθως αναζητούν ένα σκοτεινό και ήσυχο μέρος για να ηρεμήσουν.

Αντιμετώπιση ημικρανίας
Και στις δύο περιπτώσεις, απαιτείται η λήψη φαρμάκων «έκτακτης ανάγκης». Τα φάρμακα αυτά πρέπει να λαμβάνονται αμέσως μόλις εκδηλωθεί ο πόνος. Η θεραπευτική αντιμετώπιση περιλαμβάνει επίσης στρατηγικές πρόληψης ώστε να αποφευχθούν μελλοντικές κρίσεις.

Πως θα προλάβω την ημικρανία
Το βασικότερο βήμα στην αποτελεσματικότερη διαχείριση της ημικρανίας είναι η αναγνώριση των παραγόντων που την πυροδοτούν.

Δείτε τους 14 συχνότερους παράγοντες που πυροδοτούν την ημικρανία :

1. Πολύς ύπνος ή πολύ λίγος ύπνος
2. Υπερβολική κατανάλωση φαγητού ή έλλειψη τροφής
3. Μεταβολή στα επίπεδα του στρες
4. Υπερβολική κατανάλωση καφεΐνης ή απότομη μείωση της κατανάλωσης καφεΐνης
5. Αφυδάτωση
6. Πολλή γυμναστική
7. Για τις γυναίκες, περίοδος
8. Κατανάλωση αλκοόλ
9. Κατανάλωση συγκεκριμένων τροφών
10. Κάπνισμα
11. Υπερβολική ζέστη
12. Δυνατά φώτα
13. Πόνος στον αυχένα (αυχενικό σύνδρομο)
14. Μυρωδιές, όπως τα έντονα αρώματα

Μην ξεχνάτε ότι δύο από τα παραπάνω μπορεί να λειτουργήσουν συνδυαστικά ως επιβαρυντικός παράγοντας για την εκδήλωση της ημικρανίας. Κρατήστε ένα ημερολόγιο που θα αφορά στις συγκεκριμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες εκδηλώθηκε η ημικρανία ώστε να μπορέσετε σε βάθος χρόνου να καταλήξετε σε ποιους παράγοντες παρουσιάζετε αυξημένη ευαισθησία.

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε ορισμένους από τους παραπάνω παράγοντες –οι γυναίκες δεν μπορούν να αποφύγουν την περίοδό τους– και στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να αποφεύγουμε τουλάχιστον άλλα επιβαρυντικά ερεθίσματα, όπως η έντονη άσκηση ή η κατανάλωση αλκοόλ.

Πηγή : www.onmed.gr

10 σημάδια ότι θα σας πιάσει ημικρανία

Η ημικρανία είναι έντονος πονοκέφαλος που εμφανίζεται συχνά στη μια πλευρά του κεφαλιού. Η σωματική δραστηριότητα μπορεί να εντείνει τον πόνο αλλά τα συμπτώματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο και από τη μια εμφάνιση στην άλλη.

Αύρα 

Ορισμένοι άνθρωποι με ημικρανίες εμφανίζουν αύρα.

Οι πιο κοινές αύρες είναι οπτικές, όπως φώτα που αναβοσβήνουν, κηλίδες ή γραμμές.
Η αύρα συνήθως διαρκεί μεταξύ 5 λεπτών και μιας ώρας, με φάση κενού 60 λεπτών πριν εμφανιστεί ο πόνος.

Ορισμένοι ασθενείς έχουν αύρα χωρίς τον πονοκέφαλο τύπου ημικρανίας ή καθόλου ημικρανία.

Κατάθλιψη, ευερεθιστότητα ή ενθουσιασμός

Οι αλλαγές στη διάθεση μπορεί να είναι σημάδι ημικρανιών.

Ο Dr. Calhoun δήλωσε ότι ορισμένοι ασθενείς αισθάνονται πολύ θλιμμένοι ή ξαφνικά ‘’πεσμένοι’’ χωρίς λόγο. Άλλοι θα αισθανθούν πολύ ‘’ανεβασμένοι’’.

Ολλανδοί ερευνητές ανέφεραν πρόσφατα πιθανή γενετική σχέση μεταξύ της κατάθλιψης και των ημικρανιών, ιδιαίτερα αυτών με αύρα.
Στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο της American Academy of Neurology 2010 υποδεικνύουν ότι η μέτρια ή η σοβαρή κατάθλιψη αυξάνει τον κίνδυνο να γίνουν χρόνιες οι ημικρανίες.

Έλλειψη χαλαρωτικού ύπνου

Το να ξυπνούν κουρασμένοι ή να κοιμούνται με δυσκολία είναι συχνό πρόβλημα σε ανθρώπους με ημικρανίες.

‘Ερευνες έδειξαν σχέση μεταξύ έλλειψης χαλαρωτικού ύπνου και συχνότητας και έντασης των ημικρανιών.

Ο Edmund Messina, του Michigan Headache Clinic, δήλωσε ότι όταν έρχονται οι ημικρανίες είναι δύσκολο να κοιμηθεί καλά κάποιος. Πολλοί έχουν αυπνία λόγω της ημικρανίας. Η δυσκολία στον ύπνο μπορεί να αποτελεί την αρχή ενός φαύλου κύκλου, καθώς έρευνες δείχνουν ότι η έλλειψη ύπνου μπορεί να προκαλέσει ημικρανίες.

Βουλωμένη μύτη ή μάτια που τρέχουν

Ορισμένοι άνθρωποι με ημικρανίες έχουν συμπτώματα στους ρινικούς κόλπους όπως βουλωμένη μύτη ή εμφάνιση δακρύων.

Μεγάλη έρευνα ανακάλυψε ότι στους ανθρώπους που παραπονούνται για πονοκέφαλο σχεδόν το 90% είχε ημικρανίες.

‘Εντονος πόνος σε μια ή και στις 2 πλευρές του κεφαλιού

Ο έντονος πόνος συχνά αφορά τη μια πλευρά του κεφαλιού.

Σε διαδικτυακή έρευνα ασθενών με ημικρανίες, το National Headache Foundation ανακάλυψε ότι το 50% πάντα έχει έντονο πόνο στη μια πλευρά ενώ το 24% εμφανίζει συχνά το συγκεκριμένο σύμπτωμα.

Πόνος στα μάτια

Η ημικρανία μπορεί να φέρει πόνο πίσω από το μάτι.
Άνθρωποι θα τον αποδώσουν σε κούραση των ματιών, ενώ μπορεί ακόμα να επισκεφθούν και τον οφθαλμίατρο, ο οποίος δεν θα κάνει καλύτερα τον πονοκέφαλο.

Πόνος στο λαιμό

Πολλοί άνθρωποι δηλώνουν ότι ο λαιμός τους είναι άκαμπτος και στη συνέχεια έχουν πονοκέφαλο. Πιθανόν είναι αρχικό στάδιο ημικρανίας, δήλωσε ο Dr. Messina. Είναι πιθανόν μετά την ημικρανία να εμφανίσουν το σύμπτωμα στο λαιμό ή να έχουν έντονο πόνο στο πίσω μέρος του.

Σε διαδικτυακή έρευνα, το National Headache Foundation ανακάλυψε ότι το 38% των ασθενών με ημικρανία έχει πάντα πόνο στο λαιμό και το 31% συχνά, κατά τη διάρκεια ημικρανίας.

Συχνουρία

Αν πηγαίνετε συχνά στην τουαλέτα μπορεί να σημαίνει ότι έρχεται ημικρανία.
Είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα που εμφανίζουν οι άνθρωποι πριν την ημικρανία. Αποτελεί την πρόδρομη φάση και μπορεί να εμφανιστεί μια ώρα πριν ή ακόμα και 2 ημέρες πριν την έναρξη του πονοκέφαλου.

Χασμουρητό

Το χασμουρητό είναι ακόμα ένα σύμπτωμα ότι η ημικρανία πλησιάζει.

Εκτός τακτικό, το χασμουρητό μπορεί ενδεχομένως να είναι υπερβολικό και να συμβαίνει κάθε λίγα λεπτά.
Σε έρευνα του 2006, στο περιοδικό Cephalalgia, περίπου το 36% των ασθενών ανέφερε ότι το χασμουρητό ήταν ένα από τα σημάδια επικείμενης ημικρανίας.

Ναυτία ή εμετός

Σύμφωνα με στοιχεία της American Migraine Study II, ποσοστό 73% εμφάνιζε ναυτία και ποσοστό 29% εμετούς.

Πρόσφατη ανάλυση της έρευνας National Headache Foundation's American Migraine Prevalence and Prevention ανακάλυψε ότι άνθρωποι με συχνή ναυτία λόγω ημικρανίας έχουν περισσότερο σοβαρό πόνο και μεγαλύτερο πρόβλημα στο να λάβουν φάρμακο σε σχέση με όσους έχουν ημικρανίες χωρίς ναυτία.


Πηγή : www.iatronet.gr

Εγκεφαλικό : 5 συμπτώματα που πρέπει όλοι να γνωρίζουμε

Το εγκεφαλικό επεισόδιο προκαλείται από την μη κανονική ροή του αίματος προς τον εγκέφαλο εξαιτίας κάποιου θρόμβου ή κλειστής αρτηρίας.

Ο πιο σημαντικός παράγοντας στην αντιμετώπιση ενός εγκεφαλικού επεισοδίου είναι ο χρόνος. Όσο πιο έγκαιρα διαπιστώσετε τα συμπτώματα ενός εγκεφαλικού επεισοδίου και όσο πιο γρήγορα λάβετε την κατάλληλη ιατρική περίθαλψη, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να επιβιώσετε, να μην έχετε μόνιμη βλάβη μετά το επεισόδιο ή τουλάχιστον οι επιπτώσεις να είναι πολύ μικρές.

Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ένα εγκεφαλικό επεισόδιο συνοδεύεται με μούδιασμα στην μία πλευρά του προσώπου. Αυτό, όμως, δεν είναι το μοναδικό σύμπτωμα.

Δείτε 5 ακόμα συμπτώματα εγκεφαλικού επεισοδίου που μπορεί να σημάνουν τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου :

Δυσκολία στην όραση ή θολή όραση

Το εγκεφαλικό επεισόδιο μπορεί να προκαλέσει διπλή όραση (διπλωπία), θολή όραση ή απώλεια της όρασης στο ένα μάτι. Σε έρευνα που έγινε στη Μ. Βρετανία, μόλις το 44% των ερωτηθέντων γνώριζε ότι το πρόβλημα στην όραση μπορεί να είναι σύμπτωμα εγκεφαλικού επεισοδίου.

Δυσκολία στην ομιλία ή/και σύγχυση

Το εγκεφαλικό επεισόδιο μπορεί να επηρεάσει την ικανότητα να εκφραστείτε ή να επικοινωνήσετε αυτό που θέλετε με λέξεις. Ένα απλό τεστ είναι να επαναλάβετε κάποια γνωστή φράση, όπως κάποια παροιμία. Εάν μπερδεύετε τις λέξεις, χρησιμοποιείτε λάθος λέξεις ή δεν μπορείτε να μιλήσετε καθόλου, υπάρχει μια πιθανότητα της τάξης του 72% να έχετε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο.

Αδυναμία στο χέρι ή/και το πόδι

Όταν σας συμβαίνει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, είναι συχνό φαινόμενο για το ένα χέρι ή το πόδι (ή και τα δύο) να είναι ξαφνικά αδύναμα, μουδιασμένα, ή να παραλύουν. Συχνά το προσβεβλημένο άκρο βρίσκεται στην απέναντι πλευρά από όπου συνέβη το εγκεφαλικό επεισόδιο στον εγκέφαλο. Προεκτείνετε τα δύο σας χέρια για 10 δευτερόλεπτα. Εάν το ένα σας χέρι παρασύρεται προς τα κάτω, που σημαίνει αδυναμία των μυών, αυτό είναι ένα σημάδι εγκεφαλικού επεισοδίου.

Ζαλάδα ή απώλεια ισορροπίας

Εάν αισθανθείτε ξαφνική ζαλάδα, ναυτία ή δυσκολία στο περπάτημα, τότε είναι πιθανό να έχετε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν τα συμπτώματα του εγκεφαλικού επεισοδίου με άλλες παθήσεις, όπως η βαριά ίσωση.

Πόνος στο σώμα και πονοκέφαλος

Ο πόνος δεν είναι ένα τυπικό σύμπτωμα του εγκεφαλικού επεισοδίου. Αλλά αν έχετε ξαφνικό πόνο στο ένα χέρι, το ένα πόδι ή/και την μία πλευρά του προσώπου ή του στήθους σας, τότε μπορεί να σας συμβαίνει κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο. Έρευνα στην Μ. Βρετανία έδειξε ότι το 62% των γυναικών που παθαίνουν εγκεφαλικό, εκδηλώνουν συμπτώματα που δεν εκδηλώνονται τυπικά σε άντρες. Επίσης, ο ξαφνικός και πολύ οξύς πονοκέφαλος (σαν να μην έχετε ξανανιώσει έτσι ποτέ στο παρελθόν) μπορεί να είναι επίσης σύμπτωμα εγκεφαλικού επεισοδίου. Και σε αυτή την περίπτωση, έρευνες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να εκδηλώσουν οξύ πονοκέφαλο κατά τη διάρκεια ενός εγκεφαλικού σε σύγκριση με τους άντρες.


Πηγή : www.onmed.gr

Παχυσαρκία. Μια «ασθένεια» δύσκολα αντιμετωπίσιμη

Τα τελευταία χρόνια η συχνότητα της παχυσαρκίας μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς σε Αμερική και Ευρώπη και αυτό δεν αποτελεί αισθητικό πρόβλημα, αλλά σοβαρό πρόβλημα υγείας. Είναι πια αποδεδειγμένο από ιατρικές μελέτες, ότι μετά από 15-20 χρόνια παχυσαρκίας εμφανίζονται συγκεκριμένες επιπλοκές. Ποιες είναι αυτές; Δυστυχώς πρόκειται για νοσήματα που ταλαιπωρούν πολύ κόσμο και μπορούν ακόμα και να “σκοτώσουν”. Είναι ο σακχαρώδης διαβήτης ή αλλιώς αυτό που λέμε κοινά “το ζάχαρο”. Είναι τα ψηλά τριγλυκερίδια και το ουρικό οξύ. Είναι η λιπώδης διήθηση του ήπατος, δηλαδή το συκώτι που υποφέρει όπως στο αρχικό στάδιο του αλκοολικού. Είναι η υπέρταση, δηλαδή η υψηλή αρτηριακή πίεση. Είναι και πολλά άλλα ακόμη, όπως τα αναπνευστικά προβλήματα του ύπνου, τα οστεο-αρθριτικά των γονάτων και της σπονδυλικής στήλης και τα πιο επικίνδυνα από όλα, που είναι τα καρδιοαγγειακά, δηλαδή το έμφραγμα του μυοκαρδίου και τα αρτηριακά εγκεφαλικά επεισόδια. Η παχυσαρκία είναι λοιπόν ασθένεια.

Ευτυχώς, τις περισσότερες φορές χρειάζονται 15-20 χρόνια παχυσαρκίας για να εκδηλωθούν αυτές οι παθήσεις. Το κακό όμως είναι ότι στην περίπτωση της παιδικής παχυσαρκίας, 20 χρόνια σημαίνει ότι τα παιδιά μας, θα “το βρουν μπροστά τους” στην ηλικία των 30 ετών. Αυτή τη στιγμή η παιδική παχυσαρκία στην Ελλάδα είναι από τις υψηλότερες της Ευρώπης. Αυτό δεν είναι διόλου παράξενο, γιατί ο τρόπος ζωής των Ελληνόπουλων είναι ο καταλληλότερος για να παχαίνουν. Τηλεόραση, παιχνίδια οθόνης, από τη μία και σκουπιδοτροφές και γλυκά με τον κανόνα των 4 «Ο» δηλαδή ότι νάναι, όσο νάναι, όποτε νάναι, όπου νάναι. Κατ’ εικόνα και ομοίωση των γονέων βέβαια, γιατί ουσιαστικά εκεί είναι το βαθύτερο πρόβλημα της παρακμασμένης ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχει άραγε ελπίδα, όχι να γυρίσουμε πίσω στα παλιά – αυτό δεν γίνεται – αλλά να βελτιώσουμε τις επιλογές μας ξεχωρίζοντας τις ειλικρινείς συμβουλές υγείας, από τις “καλυμμένες διαφημίσεις”;

Στην καθημερινή μας μάχη κατά της παχυσαρκίας οι ενδοκρινολόγοι αισθανόμαστε σαν “ανάποδος” πίθος των Δαναΐδων. Δηλαδή προσπαθούμε μάταια να αδειάσουμε κάτι που ξαναγεμίζει αυτόματα.

Οι μηχανισμοί που οδηγούν στην παχυσαρκία μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πολύ ισχυροί :

1. Το οικονομικό συμφέρον της προώθησης διατροφικών αγαθών από αυτούς που πωλούν και αυτούς που διαφημίζουν ένα προϊόν είναι φυσικά πολύ δυνατότερο από αυτούς που συστήνουν την “μη κατανάλωση”.

2. Το σχεδόν πια ενδημικό ελληνικό άγχος μεγάλου μέρους της κοινωνίας οδηγεί σε συνεχή μικρο-κατανάλωση (= τσιμπολόγημα) κακής ποιότητας τροφών.

3. Η γευστική απόλαυση σε πολλά και συχνά γεύματα εκτός οικίας συνδυασμένη με την ελληνική γαλαντομία την ώρα της παραγγελίας (!) είναι εντονότερη την τελευταία 20ετία.

4. Η στροφή επαγγελματικής δραστηριότητας του ελληνικού πληθυσμού, που από αγροτικό-εργατικός στην πλειοψηφία του έχει μετατραπεί σε υπαλληλικό-μεταπρατικό, έχει ως αποτέλεσμα την δραστική μείωση καύσης θερμίδων.

5. Η πανθομολογουμένη τεμπελιά, αλλά και η αδυναμία πρόσβασης σε αθλητικές δραστηριότητες (απουσία όχι μόνο κολυμβητηρίων, σταδίων, πάρκων και ποδηλατοδρόμων, αλλά ακόμα και πεζοδρομίων!) εμποδίζει τη δυνατότητα απώλειας θερμίδων.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν δύο μόνο κίνητρα κατά της παχυσαρκίας :

1. Η αισθητική λειτουργεί “τώρα και ακόμα” σαν ισχυρός λόγος απώλειας βάρους, αποκλειστικά όμως για τον γυναικείο ελληνικό πληθυσμό. Γιατί “τώρα” και γιατί “ακόμα”; Δεν είναι χρονικά πολύ μακριά (αρχές του 20ου αιώνα) η θετική εικόνα της παχουλής καλλονής. Λίγο παλαιότερα μάλιστα επιστρατευόταν και η μόδα με τα κρινολίνα για να αυξήσει τον περίγυρο των γυναικείων γλουτών. Τώρα επικρατεί η θεοποίηση της αδύνατης γυναίκας, συχνά μάλιστα με υπερβολή που πλησιάζει το πέρασμα στην παθολογική αντιπέρα όχθη της ψυχογενούς ανορεξίας. Αυτό όμως που ισχύει σήμερα πιθανόν, πολύ πιθανόν να πάψει να ισχύει μεθαύριο. Ήδη στις ΗΠΑ σχηματίστηκαν σύλλογοι που εξυμνούν την ομορφιά των παχουλών γυναικών (fatkini κλπ). Ας μην βιαστούμε να εκπλαγούμε ή να αγανακτήσουμε, την στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού ανδρικού πληθυσμού θεωρεί με περηφάνια και καμάρι “όμορφο” το μέρος του σώματος του, που “ξεχειλίζει” πάνω από το σφιχτοδεμένο ζωνάρι… Είναι ενδιαφέρον από ψυχολογικο-κοινωνικής σκοπιάς το γεγονός ότι και οι Ελληνίδες αντιμετωπίζουν θετικά αυτή την αντρική εικόνα! “Δεμένος” και “δυνατός” είναι οι συνηθισμένοι περιγραφικοί χαρακτηρισμοί των παχύσαρκων αντρών συζύγων τους. Τι θα συμβεί τώρα στα παιδιά που μεγαλώνουν με δυο παχύσαρκους γονείς και οι προσλαμβάνουσες εικόνες των δυο ειδώλων τους είναι μεγάλου διαμετρήματος; Αποκτούν μια λανθασμένη εντύπωση του “φυσιολογικού” και οδηγούνται με ακρίβεια στον ίδιο σωματικό μορφότυπο.
Πολλοί γιατροί, χειρουργοί και διαιτολόγοι συμμαχούν, λίγο ανήθικα, με την αισθητική τάση, που συσχετίζει την ομορφιά με την λεπτότητα και την ασχήμια με την παχυσαρκία. Αυτό είναι λάθος. Οι ενδοκρινολόγοι που ειδικευόμαστε στην παχυσαρκία προσπαθούμε να διαχωρίσουμε την αισθητική από την υγεία, αν και αυτό αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο.

2. Η μελλοντική υγεία που υπόσχεται ο γιατρός είναι όπως και κάθε έννοια προληπτικής ιατρικής δύσκολα κατανοητή ακόμα και από πολίτες υψηλού κοινωνικού και πνευματικού επιπέδου.  Πως να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο φόβος του απώτερου κινδύνου νοσηρότητας ή και θνησιμότητας όταν ακόμα και ο παρών πόνος πολλές φορές δεν αρκεί. Αν ο συνεχής, καθημερινός αφόρητος πόνος δεν αποτελεί ισχυρό κίνητρο για απώλεια βάρους, τότε τι να περιμένει κανείς από την σκέψη ενός μελλοντικού προβλήματος; Τέλος όλες οι στατιστικές συγκλίνουν στο ότι η παχυσαρκία προκαλεί μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά 6-8 χρόνια. Ακόμα και αυτή η σκέψη δεν είναι αρκετή για να εντυπωσιάσει τον ανέμελο νεαρό Έλληνα.

Λύσεις στο πρόβλημα της παχυσαρκίας προτείνουν πολλοί :

Α. Μερικά ινστιτούτα αδυνατίσματος δεν αντιμετωπίζουν με ειλικρίνεια το πρόβλημα. Πόσο συχνά δεν ακούμε από ασθενείς για απώλεια “κατακρατημένων υγρών”, την στιγμή που η παχυσαρκία εξ ορισμού είναι αποθήκευση λίπους; Πόσες φορές δεν ακούμε για “παθητική γυμναστική” την στιγμή που η καύση θερμίδων επιτυγχάνεται μόνο με την ενεργητική κίνηση; Πόσες φορές δεν ακούμε για κρέμες κατά της κυτταρίτιδας τη στιγμή που αυτή η μυθική – και ανύπαρκτη – έννοια είναι απλώς υποδόριο λίπος;

Β. Οι διαιτολόγοι είναι οι κατ’ εξοχήν επαγγελματίες που θα έπρεπε να είναι στην 1η γραμμή μάχης. Τι κρίμα που μερικές φορές κάποιοι από αυτούς, αντλώντας ποιος ξέρει από που παραπληροφόρηση, την διοχετεύουν στους πολίτες: Δίαιτες “αποτοξίνωσης”, αν και στην ιατρική οι τοξίνες είναι τελείως άσχετο θέμα λοιμώξεων. Δίαιτες χημικές υπερπρωτεϊνικές αμερικάνικης εισαγωγής, αν και η μεσογειακή διατροφή έχει αποδειχτεί η αρίστη. Δίαιτες με απαγόρευση “συνδυασμών” αν και η ουσία είναι στην θερμιδική περιεκτικότητα της τροφής. Δίαιτες με τροφές που σε παχαίνουν και άλλες που σε αδυνατίζουν, για γέλια ή μάλλον για κλάματα, αφού κοστίζουν πολλά-πολλά λεφτά, στην ουσία πεταμένα.

Γ. Οι γιατροί που έχουμε ειδικευτεί στην παχυσαρκία, δίνουμε τη μάχη με άνισα μέσα. Ο ασθενής έρχεται συχνά και ζητάει “να τον αδυνατίσουμε”, ενώ εμείς του δίνουμε απλώς τις συμβουλές για να αδυνατίσει. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις κάποιον ότι αυτός μόνος του μπορεί να γίνει καλά με κάποιες θυσίες, που αφορούν τον τρόπο ζωής του.

Δ. Οι χειρουργοί της λεγόμενης βαριατρικής. Με διάφορες μεθόδους αναστρέψιμες ή μη προκαλείται στον ασθενή αίσθημα κορεσμού νωρίτερα, με αποτέλεσμα να τρώει λιγότερο. Αφορά μόνο περιστατικά σοβαρού βαθμού παχυσαρκίας, και μετά από αποτυχημένες προσπάθειες διατροφικής αντιμετώπισης. Τι μελαγχολικό όμως να σκέφτεται κανείς ότι τα παιδάκια στην Αφρική, την Νότιο Αμερική και την Ασία δεν έχουν να φάνε και εμείς κάνουμε χειρουργικές επεμβάσεις για να μπορέσουμε να φρενάρουμε την υπερφαγία μας. Αυτό θα πει ανθρώπινη παρακμή…

Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος της παχυσαρκίας είναι να μην επιτρέψουμε να εγκατασταθεί. Είναι ίσως δύσκολο στις μέρες μας να μην παχύνει κανείς, αλλά είναι δυσκολότερο να αδυνατίσει.

Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να συμμαχήσουν γονείς και πολιτεία. Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν είναι τα ακόλουθα :

1. Να γίνει αποδεκτή η έννοια ότι Η ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ.

2. Οι μελλοντικές γενιές να έχουν χαμηλότερο βάρος, άρα η προσοχή να δοθεί στην αποτροπή της δημιουργίας παιδικής παχυσαρκίας.

3. Να δοθεί η δυνατότητα έγκυρης ενημέρωσης των πολιτών από τους ειδικούς, κάτι όμως που θα οδηγήσει σε σύγκρουση με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.

4. Οι γονείς να συνεργαστούν ενεργά για την σωστή διατροφική και αθλητική ανατροφή των παιδιών, συμμετέχοντας και οι ίδιοι, έστω και σε μικρό βαθμό.

5. Το κράτος (κυβέρνηση αλλά και δήμοι) να ακολουθήσει συγκεκριμένη πολιτική, με πρακτικές αλλαγές στο επίπεδο της καθημερινότητας: κανόνες στη διαφήμιση που στοχεύει στα παιδιά, κανόνες στη λειτουργία καντίνας σχολείου, δημιουργία χώρων φυσικής δραστηριότητας, κανόνες στην λειτουργία των “ινστιτούτων αδυνατίσματος”.

Με την εφαρμογή των παραπάνω μέτρων μπορούμε να ελπίζουμε ότι η μάστιγα της παχυσαρκίας θα αντιμετωπιστεί.

Γράφει : Κανδηλώρος Χάρης,  Ενδοκρινολόγος, Διαβητολόγος

Ρινορραγία (αιμορραγία από τη μύτη)

Ορισμός

Η ρινορραγία ή επίσταξη είναι η αιμορραγία από τη μύτη. Πρόκειται για μία εξαιρετικά συχνή κατάσταση (υπολογίζεται ότι το 10 με 12% των ανθρώπων έχουν ένα επεισόδιο επίσταξης στην διάρκεια της ζωής τους) , η οποία συνήθως δεν οφείλεται σε σοβαρά αίτια και μπορεί τις περισσότερες φορές αντιμετωπισθεί χωρίς τη βοήθεια ιατρού.

Οι ρινορραγίες χωρίζονται στις πρόσθιες (συχνότερες και αθωότερες, κατά τις οποίες, όταν ο ασθενής είναι καθιστός, η έξοδος του αίματος γίνεται από τη μύτη) και στις οπίσθιες (σπανιότερες και σοβαρότερες συνήθως σε ηλικιωμένους, κατά τις οποίες, όταν ο ασθενής είναι καθιστός το αίμα ρέει και στο φάρυγγα και βγαίνει με βήχα από το στόμα).

Αίτια και παράγοντες κινδύνου

Τα αίτια της μπορεί να είναι οι φλεγμονές στην περιοχή της μύτης, η ρήξη αγγείων στο πρόσθιο τμήμα του ρινικού διαφράγματος, είτε αυτόματα είτε από μικροτραυματισμούς κυρίως με τα δάκτυλα, τα κατάγματα και γενικώς οι κακώσεις της μύτης, οι ρινικοί πολύποδες, τα ξένα σώματα, διάφοροι όγκοι της μύτης και των παραρρίνιων κόλπων, καθώς και οι μετεγχειρητικές ρινορραγίες.

Ιδιαίτερα στα παιδιά παρατηρείται η ιδιοπαθής ρινορραγία (χωρίς εμφανή αιτιολογία) που συνήθως υποχωρεί μετά το πέρας της εφηβείας.

Συνοπτικά τα αίτια της επίσταξης είναι συνήθως τοπικά και αθώα :

  •  Ο τραυματισμός της μύτης (σκάλισμα της μύτης , ισχυρό ''φύσημα'' , τραύμα από ξένο σώμα).

  •  Η έλλειψη υγρασίας του αέρα που προκαλεί ξήρανση του βλεννογόνου της μύτης.

  •  Η απότομη μετάβαση από χαμηλή εξωτερική θερμοκρασία σε υψηλή.

  •  Ο υψηλός πυρετός στα παιδιά.

  •  Η σκολίωση του ρινικού διαφράγματος (στραβή μύτη).

Συστηματικές ασθένειες και καταστάσεις που μπορεί να προκαλέσουν ρινορραγία.

  •  Η αρτηριοσκλήρυνση.

  •  Η χρήση φαρμάκων που εμποδίζουν την πήξη του αίματος (αντιπηκτικά ή αντιαιμοπεταλιακά φάρμακα όπως η ασπιρίνη).

  •  Κοκαΐνη

  •  Αιμορραγικές προδιαθέσεις (αιμορροφιλία , θρομβοπενίες , λευχαιμία κλπ).

  •  Όγκοι της μύτης ή των κόλπων. (Αιμορραγικός πολύπους διαφράγματος, Θήλωμα, Ρινοϊνωμα)

  •  Η αρτηριακή υπέρταση δε φαίνεται να προκαλεί από μόνη της ρινορραγία , αντίθετα με ότι γενικά πιστεύεται. Συνήθως όμως συνδυάζεται με αρτηριοσκλήρυνση και για αυτό πολλοί ηλικιωμένοι που τους ''ανοίγει'' η μύτη έχουν αυξημένη αρτηριακή πίεση. Επίσης λόγω του πανικού που δημιουργεί καμιά φορά η επίσταξη , η πίεση μπορεί να βρεθεί υψηλή (δηλαδή, η αυξημένη αρτηριακή πίεση είναι το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο της ρινορραγίας).

Φλεγμονές

  •  Οξεία ρινίτιδα - παραρρινοκολπίτιδα
  •  Χρόνια ρινίτιδα - παραρρινοκολπίτιδα
  •  Σύφιλη
  •  Φυματίωση
  •  Ακτινομύκωση

Ενδοκρινικά αίτια

  •  Εγκυμοσύνη
  •  Έμμηνος ρύση

Εμπύρετα λοιμώδη νοσήματα

  •  Ιλαρά
  •  Οστρακιά
  •  Διφθερίτιδα
  •  Κοκκύτης

Δηλητηριάσεις με μέταλλα

  •  Hg, χρώμιο, φωσφόρος


Συμπτώματα – Κλινική εικόνα

Η κλινική εικόνα ποικίλει από ελαφριάς μορφής μέχρι εντονότατης αιμορραγίας, που μπορεί να οδηγήσει τον πάσχοντα ακόμη και στο θάνατο. Συνήθως το αίμα βγαίνει από τα ρουθούνια. Σπανιότερα φέρεται προς τον ρινοφάρυγγα και αποβάλλεται από το στόμα με την απόχρεμψη ή με τον εμετό. Τότε όμως δυχεραίνεται η διαφοροδιάγνωση, γιατί μπορεί να θεωρηθεί αιμόπτυση ή αιματέμεση.


Θεραπεία

Τις περισσότερες φορές η ρινορραγία αντιμετωπίζεται εύκολα :

  •  Διατήρησης της ψυχραιμίας μας. Ο πανικός μόνο σε  επιδείνωση της κατάστασης μπορεί να οδηγήσει.

  •  Το θύμα είναι καλό να φυσήξει ήπια. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τον καθαρισμό της ρινικής κοιλότητας και την απομάκρυνση των πηγμάτων αίματος.

  •  Τοποθέτηση του θύματος σε όρθια ή καθιστή θέση. Το κεφάλι πρέπει να έχει ελαφρά κλίση προς τα εμπρός, αλλά πάντα να είναι υψηλότερα από το επίπεδο της καρδιάς.

  •  Εφαρμογή πίεσης στην αιμορραγούσα περιοχή. Η συμπίεση των πτερυγίων για 10 λεπτά περίπου είναι αρκετή πολλές φορές για να σταματήσει την αιμορραγία.

  •  Εφαρμογή κρύων επιθεμάτων στη βάση της μύτης μπορεί να βοηθήσει.

  •  Μετά τον έλεγχο, πρέπει να αποφεύγεται η έντονη σωματική άσκηση, το κάπνισμα, η τροφή με καρυκεύματα και γενικά ότι μπορεί να προκαλέσει αγγειοδιαστολή. Αν υπάρχει πονοκέφαλος είναι καλό να δοθεί παρακεταμόλη.

  •  Πιο σπάνια η αιμορραγική εστία βρίσκεται βαθύτερα μέσα στη ρινική κοιλότητα. Το αίμα ρέει και προς τα ρουθούνια και προς το φάρυγγα, οπότε μπορεί να παρατηρήσουμε έξοδο αίματος και από τη στοματική κοιλότητα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, που οι παραπάνω ενέργειες δεν επαρκούν, πρέπει να βρέξουμε ένα κομμάτι βαμβάκι με οξυζενέ ή με διάλυμα οξυμεταζολίνης (Otrivin) και να το εισάγουμε μέσα στη μύτη πιέζοντας όπως και πριν ευγενικά, αλλά σταθερά για 5-10 λεπτά.

  •  Μετά τον έλεγχο της επίσταξης, είναι καλό να αποφεύγονται η έντονη σωματική άσκηση, οι τροφές με καρυκεύματα και το κάπνισμα. Όλα αυτά προκαλούν αγγειοδιαστολή που μπορεί να οδηγήσει σε νέα ρινορραγία.

  •  Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να αποθαρρύνεται ο αυτοτραυματισμός της μύτης στα παιδιά και να απαιτηθεί το κόψιμο των νυχιών.


ΠΡΟΣΟΧΗ

Το κεφάλι δεν πρέπει ποτέ να εκτείνεται προς τα πίσω. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι η κατάποση του αίματος που μπορεί να οδηγήσει σε μέλαινες κενώσεις (μαύρα κόπρανα).

Η τοποθέτηση καπνού στο σημείο της αιμορραγίας και άλλες παρόμοιες μέθοδοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από αναληθείς δοξασίες.


Πηγή : www.iatropedia.gr

6 απλές συνήθειες που απομακρύνουν την ημικρανία

Απλές συνήθειες μπορούν να ελαχιστοποιήσουν την εμφάνιση ημικρανιών. Ακολουθούν καθημερινές λύσεις.

Κρατήστε την ισορροπία στο σάκχαρο

Όταν περιμένουμε πολύ μεταξύ των γευμάτων τα επίπεδα σακχάρου πέφτουν, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει ημικρανία.

Να έχετε μαζί σας υγιεινά σνακ, όπως μια χούφτα ανάλατους ξηρούς καρπούς, οργανικά αποξηραμένα φρούτα ή λαχανικά με χούμους και να παραμένετε καλά ενυδατωμένοι.

Σκεφτείτε τη λήψη ενός συμπληρώματος

Έρευνες έχουν υποδείξει ότι η συμπλήρωση της διατροφής με βιταμίνη B2, μαγνήσιο, συνένζυμο Q10 (CoQ10) και συγκεκριμένα βότανα (βάλσαμο και πετασίτη) μπορεί να εμποδίσει τις ημικρανίες. Θυμηθείτε να ενημερώσετε τον γιατρό σας αν αποφασίσετε να δοκιμάσετε συμπληρώματα, ιδιαίτερα αν είστε έγκυος ή θηλάζετε.

Συνεχίστε την αερόβια άσκηση

Σε μικρή σουηδική έρευνα, όσοι υπέφεραν από ημικρανίες και έκαναν ποδήλατο στο σπίτι 3 φορές την εβδομάδα είχαν λιγότερους πονοκεφάλους και λιγότερο έντονο πόνο μετά από 3 μήνες. Αν δεν αγαπάτε το ποδήλατο μην ανησυχείτε. Είναι ωφέλιμο να κάνετε οποιοδήποτε είδος μέτριας αερόβιας, όπως ζούμπα ή τζόγκιγκ, 3 φορές την εβδομάδα.

Ωστόσο, να χτίσετε σταδιακά τη ρουτίνα σας. Αν ασχοληθείτε πολύ έντονα με την άσκηση βρίσκεστε προς το δρόμο της ημικρανίας.

Να…βαριέστε

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το στρες οδηγεί σε ημικρανίες, αλλά ενδεχομένως, καθαυτό, δεν είναι ο ένοχος. Σύμφωνα με έρευνα του Montefiore Headache Center στη Νέα Υόρκη, η μείωση της φρενίτιδας μπορεί να αποτελέσει μεγαλύτερη αιτία ημικρανίας.

Η κορτιζόλη αμβλύνει τον πόνο, επομένως τα μειωμένα επίπεδά της μπορεί να επιτρέψουν στην ημικρανία να εμφανιστεί.
Αν δεν είστε προετοιμασμένοι να κάνετε μια πιο πληκτική ζωή προσπαθήστε να ηρεμήσετε για να εμποδίσετε μεγάλες αλλαγές στα επίπεδα κορτιζόλης.

Σεξ

Εκτός από την ανακούφιση του στρες, το σεξ μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα ημικρανίας, σύμφωνα με γερμανική έρευνα του 2013.

Η ανακούφιση του πόνου μπορεί ενδεχομένως να οφείλεται στην απελευθέρωση ενδορφινών, εξηγούν ερευνητές.

Ξανασκεφτείτε την αντισύλληψη

Φάρμακα που περιέχουν οιστρογόνα, περιλαμβανομένου του αντισυλληπτικού χαπιού και της θεραπείας ορμονικής υποκατάστασης, μπορεί ενδεχομένως να προκαλέσουν ορμονικές διακυμάνσεις, που με τη σειρά τους οδηγούν σε ημικρανία ή στην επιδείνωσή της. Σκεφτείτε την πιθανότητα να σταματήσετε τη θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης ή αν χρησιμοποιείτε αντισυλληπτικά χάπια μιλήστε με τον γιατρό σας σχετικά με τη χρήση επιθέματος οιστρογόνων τις ημέρες ημικρανίας που σχετίζονται με το προεμμηνορυσιακό σύνδρομο, ώστε να εμποδιστεί η μεγάλη πτώση που προκαλεί πονοκέφαλο.


Πηγή : www.iatronet.gr

Οι φυσικοί τρόποι αντιμετώπισης των μυοσκελετικών παθήσεων

Οι μυοσκελετικές είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία παθήσεων, που, πλην όλων των άλλων, υποβαθμίζουν σημαντικά και την ποιότητα ζωής των πασχόντων. Για τη θεραπεία τους υπάρχουν διάφορα μέσα, κάποια εκ των οποίων χαρακτηρίζονται 'φυσικά'. Ποια είναι αυτά και σε ποιες περιπτώσεις ενδείκνυνται;

Αν υπάρχει μια κατηγορία παθήσεων που ταλαιπωρεί σε καθημερινή βάση τους πάσχοντες από αυτές και περιορίζει τη λειτουργικότητά τους, αυτή είναι η ομάδα των πάσης φύσεως μυοσκελετικών παθήσεων. Αυτές ποικίλλουν και μπορεί να αφορούν αυχεναλγίες, οσφυαλγίες, αρθροπάθειες και αρθρίτιδες, δύσκαμπτες αρθρώσεις, νευραλγίες, νευρινώματα, τενοντίτιδες, κακώσεις συνδέσμων, ασβεστώσεις μυών και τενόντων, μυϊκές θλάσεις, θυλακίτιδες, επικονδυλίτιδες. Στο πλαίσιο της αποκατάστασης αυτών των καταστάσεων εφαρμόζονται διάφορα, όπως λέμε, 'φυσικά μέσα', τα οποία έχουν συγκεκριμένες ενδείξεις και εφαρμόζονται κατά περίπτωση προς ανακούφιση των συμπτωμάτων που προκαλούν αυτού του είδους οι παθήσεις. Αναλυτικά εφαρμόζονται:

Κινησιοθεραπεία

Εφαρμογή κινήσεων, απαραίτητων για τη διατήρηση της κινητικότητας των αρθρώσεων (ελαστικότητα μυών, τενόντων, συνδέσμων και αρθρικού θυλάκου), όπως και για τη διατήρηση τοπικά της κυκλοφορίας του αίματος και της λέμφου. Διακρίνονται σε παθητικές, ενεργητικές, ενεργοπαθητικές (υποβοηθούμενες) και ενεργητικές με αντίσταση.

  •  Παθητική είναι η κίνηση που πραγματοποιείται χωρίς τη συμμετοχή του ασθενούς (από το φυσικοθεραπευτή). Ενεργητική είναι η κίνηση που εκτελούν οι μύες με δική τους δράση και χωρίς τη συμμετοχή άλλης εξωτερικής δύναμης. Σκοπός της ενεργητικής κίνησης είναι η αύξηση της δύναμης και της αντοχής των μυών.

  •  Η ενεργητική κίνηση εξασφαλίζει την καλή λειτουργία των αρθρώσεων και βελτιώνει τον συντονισμό των κινήσεων. Στην ενεργητική κίνηση ανήκουν η μειομετρική, η πλειομετρική και η ισομετρική συστολή. Κατά την ισομετρική συστολή αναπτύσσεται τάση χωρίς το μήκος του μυός να παρουσιάζει αξιόλογη μεταβολή. Έχει καλά αποτελέσματα στην ορθοπεδική, δυναμώνοντας τους μυς χωρίς επιπτώσεις από την κίνηση στην τραυματισμένη ή χειρουργημένη άρθρωση. Επίσης βοηθά ως μυϊκή αντλία για τη φλεβική επιστροφή του αίματος.

  •  Ενεργοπαθητική (υποβοηθούμενη) κίνηση είναι η κίνηση που εκτελείται από τη δράση των μυών και υποβοηθείται από το φυσικοθεραπευτή με σκοπό την ολοκλήρωσή της.

  •  Στην ενεργητική κίνηση με αντίσταση κατά την εκτέλεση της κίνησης παρεμβάλλεται εξωτερική αντίσταση είτε από το φυσικοθεραπευτή είτε με βάρη και λάστιχα. Βασικός σκοπός της ενεργητικής κίνησης με αντίσταση είναι η αύξηση της μυϊκής δύναμης, καθώς και το μέγεθος της μάζας του μυός.

Μάλαξη

Χειρισμοί, πλήξεις και δονήσεις μέσω των οποίων προκαλείται αύξηση της κυκλοφορίας του αίματος, προσφορά θρεπτικών ουσιών και απομάκρυνση των επιβλαβών ουσιών (προϊόντα καύσεων). Επίσης χρησιμοποιείται για χαλάρωση μυϊκού σπασμού, λύση συμφύσεων μεταξύ μυών και περιτονιών, όπως και λύση συμφύσεων μεταξύ δέρματος και υποδορίου ιστού. Αντενδείκνυται σε περιπτώσεις όπου η θερμοκρασία του σώματος είναι άνω των 38οC από οποιαδήποτε αιτία, γενικά σε δερματικές νόσους, σε φλεγμονώδεις περιοχές ιδιαίτερα στο οξύ στάδιο, σε ανοικτά ή πρόσφατα επουλωμένα τραύματα και εγκαύματα, όπως και σε ορισμένες αγγειακές καταστάσεις, π.χ. πρόσφατη θρόμβωση.

Ηλεκτροθεραπεία

Εφαρμογή ηλεκτρικής ενέργειας για θεραπευτικούς σκοπούς. Υπάρχει το γαλβανικό ρεύμα, η ιοντοφόρεση, τα παλμικά ή διακοπτόμενα συνεχή ρεύματα, τα εναλλασσόμενα ρεύματα, ο διαδερμικός ηλεκτρικός νευρικός ερεθισμός (TENS).

Διαθερμία

Θεραπευτική μέθοδος που στοχεύει στη θέρμανση των βαθύτερων ιστών μέσω ηλεκτρικής και ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας που μετατρέπεται μέσα στο σώμα σε θερμότητα.

Υπέρηχα

Ηχητικές ταλαντώσεις με συχνότητα πάνω από 20 KHZ.

Laser

Τεχνητή ακτινοβολία με συμπυκνωμένη δέσμη φωτός.

Μυοσκελετικό Laser HILT

Μορφή Laser υψηλής ισχύος (3 kW). Παρέχει ισχυρή αναλγητική και αντιφλεγμονώδη δράση ακόμα και βαθιά κάτω από την επιδερμίδα. To Laser HILT όχι μόνο είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία των εκφυλιστικών και χρονίων φλεγμονών στους τένοντες, αλλά είναι σε θέση και να οδηγήσει επαρκή ποσότητα ενέργειας σε βάθος, στην επιφάνεια των αρθρώσεων και να ευνοήσει τη θρέψη των χόνδρων (ανάπλαση των ιστών), π.χ. τους χόνδρους του γόνατος.

Θερμά επιθέματα

Επιφανειακή μορφή θερμότητας στην οποία η θερμοκρασία του νερού στη συσκευή θερμών επιθεμάτων είναι 72-74OC περίπου.

Δινόλουτρο

Επιπολής θεραπευτικό μέσο που με τη βοήθεια σχηματιζόμενης δίνης ανακουφίζει οξείες, υποξείες και χρόνιες τραυματικές ή φλεγμονώδεις καταστάσεις.

Κρυοθεραπεία

Χρησιμοποίηση της χαμηλής θερμοκρασίας τοπικά ως αντιφλεγμονώδες μέσο (ψυχρά επιθέματα).


Πηγή : www.iatronet.gr

Αιμορροΐδες : Αιτίες, συμπτώματα και θεραπεία

Η αιμορροϊδοπάθεια επηρεάζει πάνω από το 50% του πληθυσμού παγκοσμίως, ωστόσο, το ποσοστό εκτιμάται ότι είναι στην πραγματικότητα ακόμη μεγαλύτερο καθώς πολλοί πάσχοντες δεν επισκέπτονται γιατρό. Η ασθένεια πλήττει εξίσου και τα δύο φύλα, ενώ εμφανίζεται συχνότερα στις ηλικίες 45-65 ετών. Πώς μπορούμε να την ανακουφίσουμε ή να την αντιμετωπίσουμε;

Η αιμορροϊδοπάθεια, πάθηση που έχει συνδεθεί με το δυτικό τρόπο ζωής, είναι πάθηση του αιμορροϊδικού ιστού, ο οποίος είναι μέρος της ανατομίας του κατώτερου ορθού και του πρωκτικού σωλήνα. Υπάρχουν δύο αιμορροϊδικά πλέγματα, το έσω και το έξω. Οι εσωτερικές αιμορροΐδες είναι «μαξιλάρια» που αποτελούνται από αγγειακό και συνδετικό ιστό και ξεκινούν πάνω από την οδοντωτή γραμμή και καλύπτονται από ορθικό και μεταβατικό βλεννογόνο. Οι εξωτερικές αιμορροΐδες προβάλλουν κάτω από την οδοντωτή γραμμή και καλύπτονται από δέρμα. Η πάθηση χαρακτηρίζεται από διαταραχή στη ροή του αίματος, και συγκεκριμένα στη φλεβική ανεπάρκεια των αιμορροϊδικών φλεβών, με αποτέλεσμα τη διόγκωση των αγγειακών πλεγμάτων, η οποία, όταν μονιμοποιείται, γίνεται παθολογική.

Οι παράγοντες που μετατρέπουν τα φυσιολογικά «αγγειακά μαξιλάρια» σε συμπτωματικές αιμορροΐδες είναι :

  • Χαλάρωση στην καθήλωση του βλεννογόνιου – υποβλεννογόνιου χιτώνα (που εμπεριέχει τις αιμορροΐδες) στο μυϊκό χιτώνα του ορθού και του άνω τμήματος του πρωκτικού σωλήνα, με αποτέλεσμα την πρόπτωση των αιμορροΐδων εντός του αυλού.

  • Η υπερτονικότητα των σφιγκτήρων (ιδίως του έσω σφιγκτήρα), που προκαλεί φλεβική απόφραξη, συμφόρηση αίματος και τελικώς διάταση των αιμορροΐδων.

Οι αιτίες και η ταξινόμηση

Η πρόκληση των αιμορροΐδων μπορεί να είναι αποτέλεσμα :

  • κληρονομικής προδιάθεσης, η οποία θεωρείται βασικός παράγοντας στην εμφάνισή τους,

  • χρόνιας δυσκοιλιότητας ή και άλλων παραγόντων που αυξάνουν την ενδοκοιλιακή πίεση (βαριά χειρωνακτική εργασία, υπερτροφία του προστάτη, εγκυμοσύνη, χρόνιος βήχας, ορθοστασία, αφυδάτωση κ.ά.),

  • ελλείψεως ή βλάβης των φλεβικών βαλβίδων στα κύρια φλεβικά στελέχη των αιμορροϊδικών πλεγμάτων,

  • χρόνιας ασκήσεως πιέσεως στο σύστημα της κάτω κοίλης φλέβας από ενδοπυελικούς όγκους, και πυλαίας υπέρτασης.

Αναλόγως του μεγέθους και του βαθμού προπτώσεως, οι εσωτερικές αιμορροΐδες διακρίνονται σε τέσσερις βαθμούς :

1. Πρώτου βαθμού. Απλές διευρύνσεις του αιμορροϊδικού πλέγματος. Οι αιμορροΐδες διατηρούνται στη φυσιολογική τους θέση, προβάλλουν κάτω από το βλεννογόνο και ουδέποτε προπίπτουν μέσω του πρωκτικού δακτυλίου. Μοναδικό σύμπτωμα είναι η αιμορραγία.

2. Δευτέρου βαθμού. Χαρακτηρίζει τις αιμορροΐδες που προπίπτουν από τον πρωκτικό δακτύλιο κατά την αφόδευση και ανατάσσονται μόνες τους μετά από αυτήν (αυτόματη ανάταξη).

3. Τρίτου βαθμού. Χαρακτηρίζει τις αιμορροΐδες που προπίπτουν κατά την αφόδευση ή τον τεινεσμό, δεν ανατάσσονται αυτομάτως, αλλά μόνο με υποβοηθούμενη ανάταξη. Πλέον των συμπτωμάτων της προπτώσεως, στην περίπτωση αυτή συνυπάρχουν και ψηλαφητά οζίδια.

4. Τετάρτου βαθμού. Οι αιμορροΐδες βρίσκονται σε μόνιμη πρόπτωση και δεν ανατάσσονται ποτέ, ενώ υπάρχει και περιπρωκτικός πόνος.

Τα συμπτώματα

Τα συμπτώματα των αιμορροΐδων σε γενικές γραμμές μοιάζουν με τα συμπτώματα των σοβαρών παθήσεων της περιοχής και για το λόγο αυτό θα πρέπει να αναλύονται προσεκτικά. Το κύριο σύμπτωμα των εσωτερικών αιμορροΐδων είναι η αιμορραγία, η οποία είναι συνήθως μικρή (σταγόνες αίματος που αποβάλλονται μετά την έξοδο των κοπράνων, με χαρακτηριστική χρώση του χαρτιού υγείας) και σπανίως είναι μεγαλύτερη με τη μορφή πίδακα. Συνήθως είναι διαλείπουσα παρά σταθερή έπειτα από κάθε κένωση.

Άλλα συμπτώματα είναι η δυσφορία και ο πόνος, που οφείλονται στη διόγκωση των εξωτερικών αιμορροΐδων, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη διάταση του ευαίσθητου δέρματος που επικαλύπτει τις αιμορροΐδες. Ο πόνος μπορεί επίσης να οφείλεται σε επιπλοκή των αιμορροΐδων (ραγάδα – θρόμβωση).

Χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι και ο περιπρωκτικός κνησμός. Εμφανίζεται συχνά σε ασθενείς με ευμεγέθεις εξωτερικές αιμορροΐδες και υπερτροφικές δερματικές πτυχές ή εσωτερικές αιμορροΐδες σε πρόπτωση. Η ανώμαλη επιφάνεια του πρωκτού δεν επιτρέπει την εύκολη και πλήρη απομάκρυνση των κοπράνων, στα οποία υπάρχουν βακτηρίδια που προκαλούν κνησμό. Κνησμό μπορεί να προκαλέσει και η εκροή βλέννης από τις αιμορροΐδες.

Η θεραπεία

Η αρχική θεραπεία για ήπιας έως μέτριας μορφής αιμορροΐδες αποτελείται από τις ακόλουθες ενέργειες σε συνδυασμό:

  • αύξηση φυτικών ινών στη διατροφή,
  • σωστή ενυδάτωση του οργανισμού,
  • χρήση τοπικών αλοιφών,
  • λήψη υπακτικών από το στόμα,
  • λήψη αντιφλεγμονωδών φαρμάκων για την καταπολέμηση του πόνου, και ανάπαυση.

Η σωστή διατροφή και η αποφυγή παρατεταμένης ορθοστασίας μπορούν να βελτιώσουν πλήρως τις ενοχλήσεις σε ασθενείς με χαμηλού βαθμού αιμορροΐδες.

Aν τα συμπτώματα είναι βαριάς μορφής ή αν η εφαρμογή των συντηρητικών μεθόδων διαχείρισης που αναφέρθηκαν, δεν οδηγήσει σε βελτίωση της κατάστασης, μπορεί να γίνει χρήση ορισμένων μικρών χειρουργικών επεμβάσεων για την αντιμετώπιση ήπιων μορφών αιμορροϊδοπάθειας και ριζικότερης χειρουργικής αντιμετώπισης στις περιπτώσεις όπου η κατάσταση του πάσχοντος είναι πιο σοβαρή. Οι μικρές επεμβατικές μέθοδοι περιλαμβάνουν :

  • Την απολίνωση αιμορροΐδων με ελαστικό δακτύλιο (περίδεση αιμορροΐδων). Το ποσοστό θεραπείας της μεθόδου ανέρχεται στο 87% με ποσοστό επιπλοκών μέχρι 3%.

  • Τη σκληροθεραπεία, η οποία περιλαμβάνει την ενέσιμη έκχυση σκληρυντικής ουσίας, όπως της φαινόλης, στην αιμορροΐδα.

  • Μια σειρά από μεθόδους καυτηριασμού (ηλεκτροκαυτηρίαση, χρήση υπέρυθρης ακτινοβολίας, κρυοχειρουργική).

  • Τη χειρουργική αφαίρεση θρόμβου με τοπική αναισθησία.

Η χειρουργική αντιμετώπιση

Στους πάσχοντες με ασθένεια βαθμού 3 ή 4, τα ποσοστά επανεμφάνισης της πάθησης είναι υψηλά μετά από τέτοιου είδους θεραπείες και, ως εκ τούτου, η αντιμετώπιση με μικρές επεμβατικές μεθόδους δεν ενδείκνυται. Για αυτόν το λόγο, στις περιπτώσεις αυτές γίνεται χρήση ριζικότερων χειρουργικών επεμβάσεων όπως:

1. Αιμορροϊδεκτομή κατά Milligan Morgan
Είναι η μέθοδος σύμφωνα με την οποία απολινώνονται οι τρεις κύριες αιμορροϊδικές αρτηρίες στην 3η, 7η και 11η ώρα του πρωκτικού δακτυλίου.

2. Αιμορροϊδεκτομή κατά Whitehead
Σε αυτήν την τεχνική πραγματοποιείται μια κυκλοτερής εκτομή του αιμορροϊδικού ιστού και μια νέα συρραφή μεταξύ βλεννογόνου και πρωκτοδέρματος.

3. Διαστολή δακτυλίου
Εφαρμόζεται στην αντιμετώπιση του υπερτονικού σφιγκτήρα του πρωκτού και σε θρομβωμένες αιμορροΐδες. Συνίσταται στη βίαιη και μεγάλη διαστολή του πρωκτού, με αποτέλεσμα την ανάταξη των θρομβωμένων αιμορροΐδων.

4. Χρήση κυκλικού αναστομωτήρα (stapler) - Τεχνική Logo
Η επέμβαση αυτή αντιμετωπίζει την αιτία που προκαλεί τη γένεση των αιμορροΐδων. Μια κυκλοτερής βλεννογόνια ραφή περίπαρσης τοποθετείται στο ορθό 3-5 εκ. πάνω από την οδοντωτή γραμμή, έτσι ώστε με το σφίξιμο του ράμματος ο βλεννογόνος και ο υποβλεννογόνιος να οδηγηθούν μέσα στον αναστομωτήρα. Όταν ο αναστομωτήρας ασφαλίσει και πυροδοτήσει, ένας δακτύλιος από clip απελευθερώνεται και ένας δακτύλιος από βλεννογόνο και υποβλεννογόνιο εκτέμνεται. Μέσα σε αυτόν τον δακτύλιο συμπεριλαμβάνονται και οι αρτηρίες που χορηγούν αίμα στις αιμορροΐδες. Η αγγείωση μειώνεται και η πρόπτωση του αιμορροΐδικού βλεννογόνου μεταφέρεται πάνω από τον πρωκτικό σωλήνα.


Πηγή : www.iatronet.gr

Διαβήτης και υπογλυκαιμία : Πώς να το χειριστώ;

Ο σακχαρώδης διαβήτης αποτελεί μια συχνή κατάσταση πλέον στην κοινωνία μας, μια και που στη χώρα μας υπολογίζεται στο 8% – 10% του πληθυσμού ή σε 800.000 με 1.000.000 συνανθρώπους μας. Οι σημερινές συνθήκες ζωής, ακόμα και σε περίοδο διακοπών, ασκούν πιέσεις και οδηγούν σε κακούς συμβιβασμούς τόσο στην ψυχική όσο και στη σωματική μας υγεία. Ο διαβήτης ωστόσο, δεν επιτρέπει τέτοιες διαπραγματεύσεις, ιδίως όταν η θεραπεία του συνοδεύεται από τον κίνδυνο της υπογλυκαιμίας.

Σαν υπογλυκαιμία καθορίζουμε τιμές σακχάρου στο αίμα κάτω από 65mg/dl και σαν σοβαρή υπογλυκαιμία τιμές σακχάρου στο αίμα κάτω από 50mg/dl.

Επιπλοκές άμεσες μιας σοβαρής υπογλυκαιμίας είναι καρδιακές αρρυθμίες και όχι σπάνια, σε άτομα με καρδιοπάθεια, καρδιακός αιφνίδιος θάνατος. Μια παρατεταμένη χρονικά υπογλυκαιμία, λόγω προοδευτικής νευρογλυκοπενίας, έχει σαν επιπλοκή γνωστική δυσλειτουργία, ασυνήθη ή επιθετική συμπεριφορά, σύγχυση- απάθεια, ακόμα και κώμα. Μακροχρόνιες συχνές σοβαρές υπογλυκαιμίες αυξάνουν τις πιθανότητες πρώιμης άνοιας.

Όποιος θεραπεύεται με ινσουλίνη ή με υπογλυκαιμικά δισκία εμφανίζει ένα σχετικά υψηλό κίνδυνο υπογλυκαιμίας. O κίνδυνος αυτός, εξαρτάται από τον τρόπο και τύπο θεραπείας, από το επίπεδο ρύθμισης (ρύθμιση πολύ κοντά στο φυσιολογικό ακολουθείται τουλάχιστον απο 2 ελαφριές υπογλυκαιμίες ανά μήνα) και αυξάνει με τα χρόνια που καθένας θεραπεύεται για διαβήτη.

‘Οταν το σάκχαρο στο αίμα μας είναι χαμηλό, τα συμπτώματα που μπορεί να προκαλέσει ποικίλουν. Νευρικότητα, επιθετικότητα και ευερεθιστότητα, τρέμουλο, κρύο ιδρώτα, ζάλη,ταχυκαρδία, διαταραχές στην όραση, αδυναμία συγκέντρωσης και σε πολύ χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, απώλεια συνειδήσεως, ακόμα και σπασμούς.

Οι τιμές του σακχάρου στο αίμα μας έχουν απόλυτη συσχέτιση με τις τιμές ινσουλίνης στο αίμα, είτε αυτές δημιουργούνται από εξωγενώς χορηγούμενη ινσουλινοθεραπεία, είτε από την αύξηση στην παραγωγή ινσουλίνης από το πάγκρεας εξαιτίας λήψης υπογλυκαιμικών δισκίων από του στόματος.

Τα συχνά υπογλυκαιμικά επεισόδια πλην των ενοχλητικών και αρκετά οδυνηρών συμπτωμάτων που προκαλούν μπορεί να προάγουν μόνιμες βλάβες στον εγκέφαλο ή να δημιουργήσουν αρκετά προβλήματα στην καρδιά, κυρίως σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που έχουν και άλλα χρόνια προβλήματα συνοδά μαζί με τον διαβήτη.

Πώς μπορούμε να προλάβουμε τις υπογλυκαιμίες

Αναγκαίο είναι να μάθουμε να αναγνωρίζουμε νωρίς τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας στο σώμα μας. Ελέγχουμε τακτικά τα προγευματικά και τα μεταγευματικά σάκχαρα στο αίμα μας, αλλά καλό είναι να ελέγχουμε και κάθε φορά που κάποιο σύμπτωμα ή κάποια συγκεκριμένη κατάσταση μάς προκαλεί έντονη δυσφορία, ή συμπτώματα υπογλυκαιμίας. Αν είμαστε συνεπείς και προσεκτικοί με το σώμα μας, τότε η προστασία από την υπογλυκαιμία μπορεί να γίνει σχετικά εύκολα.

Συνήθως, για τους περισσότερους, ο τρόπος ζωής και εργασίας είναι συγκεκριμένος και επομένως οι υπογλυκαιμίες που μπορεί να μας συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του 24/ωρου είναι σε συνήθη χρονικά διαστήματα και σχετίζονται άμεσα τόσο με τη διαδικασία της διατροφής μας (πχ τακτικά σνακ, ή που ξεχνάμε να φάμε για ώρες), όσο και με τις θεραπευτικές μας πρακτικές.

Η ένταση- αλλά και η διάρκεια- της υπογλυκαιμίας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τον τύπο (βραδείας ή γρήγορης δράσης ινσουλίνες), την ποσότητα της ινσουλίνης που χρησιμοποιούμε, από την ποιότητα αλλά και την ποσότητα της διατροφής μας και φυσικά από την ένταση και τη διάρκεια της σωματικής μας δραστηριότητας.

Τι θα πρέπει να κάνουμε

Όταν αισθανόμαστε τα συμπτώματα της υπογλυκαιμικής κρίσης πρέπει πρώτα να καταναλώσουμε κάποια αναψυκτικό ή τρόφιμο με ζάχαρη και στη συνέχεια να μετρήσουμε το σάκχαρό μας.

Τώρα στις διακοπές θα πρέπει να είναι ενημερωμένοι όσοι μας συντροφεύουν για τον διαβήτη μας και να γνωρίζει και κάποιος πώς να χρησιμοποιήσει τον μετρητή μας. Επίσης καλό είναι να ξέρει κάποιος από την παρέα μας να χρησιμοποιήσει τις ειδικές ενέσεις γλυκαγόνης που γίνονται σε περιπτώσεις που η κατάσταση είναι σοβαρή, γιατί έτσι μπορεί να μας σώσει τη ζωή. Η ηλίαση αλλά και η έντονη άσκηση μπορούν να προκαλέσουν υπογλυκαιμική κρίση, ακόμη και μετά από μια μέρα, για αυτό συμβουλεύουμε όσους λαμβάνουν θεραπεία της ινσουλίνης να μειώνουν τη βασική δόση αν πρόκειται κατά τη διάρκεια των διακοπών να ασκηθούν έντονα.

Γράφει : Λέπουρας Αντώνιος, Ιατρός - Ειδικός Παθολόγος

Πηγή : www.iatronet.gr

Αυξημένα τριγλυκερίδια; 14 τρόποι να τα μειώσετε

Ενδεχομένως πήρατε ορισμένα επιπλέον κιλά και στο τσεκ απ ανακαλύψατε ότι έχετε υψηλά επίπεδα τριγλυκεριδίων στο αίμα.

Τα συγκεκριμένα λιπίδια είναι σημαντική πηγή ενέργειας στον οργανισμό σας αλλά σε υψηλά επίπεδα μπορούν να πληγώσουν την καρδιά σας.

Όπως με τη χοληστερόλη, προβλήματα με τα τριγλυκερίδια μπορούν να οδηγήσουν σε φραγμένες αρτηρίες και πιθανόν σε καρδιακή προσβολή ή εγκεφαλικό επεισόδιο. Υπάρχουν όμως τρόποι να τα μειώσετε.

Κοιτάξτε πώς τρώτε

Αν τρώτε συχνά περισσότερες θερμίδες από αυτές που καίτε τα τριγλυκερίδια μπορεί να αρχίσουν να αυξάνονται.
Οι χειρότερες τροφές είναι αυτές που περιέχουν ζάχαρη και τροφές με πολλά κορεσμένα λιπαρά, όπως το γάλα με πλήρη λιπαρά και το κόκκινο κρέας.

Πείτε όχι στη ζάχαρη

Αν έχετε υψηλά τριγλυκερίδια ελέγξτε την τάση σας για γλυκά. Απλά σάκχαρα, ιδιαίτερα η φρουκτόζη αυξάνουν τα τριγλυκερίδια. Προσέξτε τροφές που παρασκευάζονται με επιπλέον σάκχαρα, όπως αναψυκτικά, γλυκά, δημητριακά πρωινού, γιαούρτι με γεύση και παγωτό.

Ανακαλύψτε την κρυμμένη ζάχαρη

Μάθετε να εντοπίζετε την κρυμμένη ζάχαρη στις ετικέτες. Στις λέξεις που θα ψάξετε περιλαμβάνονται η καφέ ζάχαρη, η φρουκτόζη, η λακτόζη, η γλυκόζη και το μέλι.

Εστιάστε στις ίνες

Αφήστε στην άκρη τροφές που παράγονται από επεξεργασμένο αλεύρι και επιλέξτε την ολική άλεση.

Καταναλώνετε περισσότερες ίνες που βοηθούν στη μείωση των τριγλυκεριδίων.

Στο μεσημεριανό μπορείτε να δοκιμάσετε μια σαλάτα με λαχανικά και φασόλια, ενώ στο δείπνο μπορείτε να επιλέξετε μαύρο ρύζι ή κινόα αντί για πατάτες ή ζυμαρικά.

Να τρώτε τα σωστά λιπαρά

Λίγα λιπαρά είναι καλά όταν πρόκειται για το σωστό είδος.

Επιλέξτε τροφές που περιέχουν φυσιολογικά μόνο και πολυακόρεστα λιπαρά. Αβοκάντο, ξηρούς καρπούς, κοτόπουλο χωρίς την πέτσα και ελαιόλαδο.

Αποφύγετε τα τρανς λιπαρά που βρίσκονται σε πολλές κατεργασμένες τροφές, τις πατάτες τηγανιτές, τα κρακεράκια και τα τσιπς. Μην τρώτε πολλά κορεσμένα λιπαρά, που βρίσκονται στο κόκκινο κρέας, το παγωτό και το τυρί.

Επιλέξτε ψάρι αντί για κόκκινο κρέας

Τα ίδια ωμέγα- 3 λιπαρά που είναι καλά για την καρδιά σας μπορούν να σας βοηθήσουν να μειώσετε και τα τριγλυκερίδια.
Την επόμενη φορά που θα φάτε εκτός σπιτιού ζητήστε ψάρι αντί για μπριζόλα ή burger. Να τρώτε ψάρι τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα. Ο σολομός, η πέστροφα, ο τόνος και η σαρδέλα περιέχουν υψηλά επίπεδα ωμέγα-3 λιπαρών.

Να τρώτε ξηρούς καρπούς και λαχανικά

Άλλες καλές πηγές ωμέγα-3 λιπαρών

  •  Καρύδια
  •  Λιναρόσπορος
  •  Σπανάκι
  •  Λαχανάκια Βρυξελλών
  •  Πράσινα λαχανικά
  •  Φασόλια

Χρειάζεστε συμπλήρωμα ωμέγα-3 λιπαρών;

Ρωτήστε τον γιατρό σας. Τα συμπληρώματα μπορούν να σας δώσουν ποσότητα ωμέγα- 3 αλλά δεν τα χρειάζονται όλοι.
Μπορεί ενδεχομένως να καταφέρετε να μειώσετε τα τριγλυκερίδια κάνοντας πιο υγιεινές επιλογές.
Υψηλές δόσεις ωμέγα- 3 λιπαρών μπορούν να προκαλέσουν αιμορραγία σε ορισμένους ανθρώπους. Συζητήστε το με τον γιατρό σας.

Μειώστε το αλκοόλ

Χαλαρώνετε με κρασί, μπίρα ή κοκτέιλ; Το υπερβολικό ποτό είναι αιτία αυξημένων τριγλυκεριδίων.
Αυτό σημαίνει περισσότερο από ένα ποτό την ημέρα για γυναίκες και 2 την ημέρα για άντρες. Για ορισμένους, ακόμα και μικρές ποσότητες αλκοόλ μπορούν να αυξήσουν τα τριγλυκερίδια.

Παραλείψτε τα γλυκά ποτά

Ένας από τους πιο εύκολους τρόπους να μειώσετε τα τριγλυκερίδια είναι να μειώσετε τα γλυκά ροφήματα.
Τα αναψυκτικά και άλλα ροφήματα με ζάχαρη περιέχουν φρουκτόζη, η οποία συμβάλλει στην αύξηση των τριγλυκεριδίων.

Χάστε βάρος

Το επιπλέον βάρος, ιδιαίτερα γύρω από τη μέση, αυξάνει τα τριγλυκερίδια. Ένα από τα μεγαλύτερα πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να μειώσετε τα τριγλυκερίδια είναι να χάσετε βάρος.
Δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη η απώλεια βάρους για να σημειωθεί πτώση των τριγλυκεριδίων σας.

Κινηθείτε

Αν έχετε υπερβάλλον βάρος, η τακτική άσκηση μπορεί να σας οδηγήσει σε καλή φόρμα και να μειώσει ταυτόχρονα τα τριγλυκερίδια.

Προσπαθήστε να κάνετε 30 λεπτά άσκησης, 5 ημέρες την εβδομάδα και σιγουρευτείτε ότι ιδρώνετε. Μπορείτε να μειώσετε τον κίνδυνο τριγλυκεριδίων κατά 20 έως 30%. Αν είστε νέος στην άσκηση δοκιμάστε μάθημα χορού, πηγαίνετε για μπάνιο ή περπατήστε έντονα σε καθημερινή βάση.

Κάντε Checkup

Μια καλή εξέταση μπορεί να εντοπίσει τα υψηλά τριγλυκερίδια. Ο γιατρός σας μπορεί επίσης να κοιτάξει για σχετικά προβλήματα υγείας. Σε αυτά περιλαμβάνονται η νεφρική νόσος, ο διαβήτης και η παχυσαρκία.

Πότε πρέπει να βοηθήσετε τις συνήθειες

Αν αλλαγές του τρόπου ζωής δεν σας έχουν βοηθήσει αρκετά, ο γιατρός σας μπορεί ενδεχομένως να προσθέσει κάποιο φάρμακο. Ο γιατρός θα κοιτάξει όλα τα λιπίδια του αίματος για να αποφασίσει τον καλύτερο τρόπο προστασίας της καρδιάς σας.


Πηγή : www.iatronet.gr

Αρτηριακή υπέρταση : Αλλάξτε συνήθειες και… νικήστε την!

Τι είναι η αρτηριακή υπέρταση;

Η αρτηριακή υπέρταση είναι μια χρόνια πάθηση, κατά την οποία η πίεση του αίματος στις αρτηρίες είναι αυξημένη. Αυτή η αύξηση της πίεσης κάνει την καρδιά να εργάζεται πιο εντατικά από το φυσιολογικό για να κυκλοφορεί το αίμα στα αιμοφόρα αγγεία. Η αρτηριακή πίεση προσδιορίζεται με δύο μετρήσεις, τη συστολική και τη διαστολική, που εξαρτώνται από την καρδιακή συστολή και διαστολή. Η φυσιολογική αρτηριακή πίεση σε κατάσταση ηρεμίας κυμαίνεται από 100 έως 130 mmHg η συστολική (ανώτατη μέτρηση) και από 60 έως 85 mmHg η διαστολική (κατώτατη μέτρηση). Υπάρχει υψηλή αρτηριακή πίεση εάν είναι μονίμως σε επίπεδα 140/90 mmHg ή περισσότερο.

Η υπέρταση είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου για εγκεφαλικό, έμφραγμα του μυοκαρδίου, καρδιακή ανεπάρκεια, ανευρύσματα των αρτηριών (π.χ. ανεύρυσμα αορτής), περιφερική αρτηριακή νόσο και είναι αιτία χρόνιας νεφρικής νόσου. Ακόμα και η μέτρια αύξηση της αρτηριακής πίεσης σχετίζεται με μειωμένο προσδόκιμο ζωής. Οι αλλαγές στον τρόπο διατροφής και ζωής μπορούν να βελτιώσουν το ύψος της αρτηριακής πίεσης και να μειώσουν τον κίνδυνο των επιπλοκών. Ωστόσο, συχνά είναι απαραίτητη η λήψη φαρμακευτικής αγωγής σε άτομα για τα οποία οι αλλαγές στον τρόπο ζωής είναι αναποτελεσματικές ή ανεπαρκείς.

Η υπέρταση ταξινομείται είτε ως πρωτογενής (ιδιοπαθής) υπέρταση είτε ως δευτεροπαθής υπέρταση. Περίπου το 90%-95% των περιπτώσεων κατηγοριοποιούνται ως «πρωτογενής υπέρταση», που σημαίνει υψηλή αρτηριακή πίεση χωρίς προφανές υποκείμενο ιατρικό αίτιο. Άλλες καταστάσεις που επηρεάζουν τα νεφρά, τις αρτηρίες, την καρδιά ή το ενδοκρινικό σύστημα προκαλούν το υπόλοιπο 5%-10% των περιπτώσεων (δευτεροπαθής υπέρταση).

Η υπέρταση εμφανίζεται αρκετά συχνά σε παιδιά και εφήβους και σχετίζεται με μακροπρόθεσμους κινδύνους κακής υγείας. Μπορεί επίσης να εμφανιστεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης: Οι περισσότερες γυναίκες με υπέρταση κατά την εγκυμοσύνη παρουσιάζουν πρωτογενή αρτηριακή υπέρταση.

Ποια είναι τα συμπτώματα;

Η υπέρταση σπάνια εμφανίζει συμπτώματα και η αναγνώρισή της συνήθως γίνεται με τον προσυμπτωματικό έλεγχο ή όταν το άτομο αναζητά φροντίδα για κάποιο άσχετο πρόβλημα υγείας.

Μερικά συμπτώματα που μπορούν να υποδείξουν υπέρταση είναι :

  •  αίσθημα παλμών,
  •  κόπωση, υπνηλία,
  •  ζάλη,
  •  διαταραχές στην όραση,
  •  νευρικότητα,
  •  πονοκέφαλος,
  •  εμβοές (βόμβος ή σφύριγμα στα αφτιά),
  •  ναυτία, εμετός,
  •  αίσθηση μουδιάσματος στα χέρια και τα πόδια.

Πώς γίνεται η διάγνωση;

Η αρχική εκτίμηση των υπερτασικών ασθενών περιλαμβάνει πλήρες ιστορικό και κλινική εξέταση. Με τη διαθεσιμότητα της 24ωρης περιπατητικής καταγραφής της αρτηριακής πίεσης, η σημασία της αποφυγής λανθασμένης διάγνωσης των ασθενών που εμφανίζουν υπέρταση λόγω στρες όταν βρίσκονται σε ιατρικό περιβάλλον (η λεγόμενη «υπέρταση στη θέα της λευκής μπλούζας» - «white coat hypertension») έχει οδηγήσει σε αλλαγές στα πρωτόκολλα. Έπειτα από αυτό είναι σημαντικό να εκτελούνται εργαστηριακές και απεικονιστικές εξετάσεις για τη διάγνωση της αιτίας ή των επιπτώσεων της υπέρτασης.

Ποιοι αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο;

Ο κίνδυνος αυξάνεται με την ηλικία. Οι άνθρωποι που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, νεφρική νόσο ή παχυσαρκία και εκείνοι που καταναλώνουν περισσότερο αλάτι ή αλκοόλ διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για υπέρταση. Οι άνθρωποι που έχουν οικογενειακό ιστορικό με πρόωρη υπέρταση (πριν από την ηλικία των 30), που έχουν αγχωτική και καθιστική ζωή, πρέπει να είναι περισσότερο προσεκτικοί και να ελέγχουν την αρτηριακή τους πίεση σε τακτική βάση.

Πώς αποτρέπουμε την υπέρταση;

Για να αποφευχθεί η εμφάνιση της αρτηριακής υπέρτασης συνιστάται :

  •  Τέλος στο κάπνισμα

  •  Περιορισμός στην κατανάλωση αλκοόλ

  •  Διατροφή πλούσια σε φρούτα και λαχανικά, γαλακτοκομικά προϊόντα, θαλασσινά και λιγότερο κρέας και φυτικά λίπη. Επίσης, αποφεύγουμε βιομηχανικά τρόφιμα και ποτά που περιέχουν καφεΐνη και περιορίζουμε το αλάτι

  •  Τακτική σωματική άσκηση (περπάτημα τουλάχιστον 30 λεπτά τη μέρα)

  •  Διατήρηση του κανονικού βάρους σώματος (δείκτης μάζας σώματος 20-25 kg/m2).

Ποια είναι η θεραπεία;

Η αρχική θεραπεία της υπέρτασης είναι ταυτόσημη με τις προτεινόμενες προληπτικές αλλαγές του τρόπου ζωής που περιλαμβάνουν δίαιτα, σωματική άσκηση και απώλεια βάρους. Έχει αποδειχθεί ότι οι αλλαγές αυτές μειώνουν σημαντικά την αρτηριακή πίεση στα υπερτασικά άτομα. Ακόμα κι αν η αρτηριακή υπέρταση είναι αρκετά υψηλή ώστε να δικαιολογεί άμεση χρήση φαρμάκων, εξακολουθούν να συνιστώνται οι αλλαγές στον τρόπο ζωής.


Πηγή : www.iatronet.gr

Παχαίνει ο υποθυρεοειδισμός; Tι είναι η Hashimoto; Ποια τα συμπτώματα, η διάγνωση και η θεραπεία.

Ο θυρεοειδής είναι ένας ενδοκρινής αδένας, ο οποίος βρίσκεται στη βάση του λαιμού και έχει σχήμα πεταλούδας. Λειτουργία του σημαντικού αυτού οργάνου, αποτελεί η παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών οι οποίες είναι απαραίτητες για την φυσιολογική αύξηση, ανάπτυξη, τη ρύθμιση των μεταβολικών διεργασιών του οργανισμού για την εύρυθμη λειτουργία όλων των συστημάτων. Οι θυρεοειδικές ορμόνες, μέσω της κυκλοφορίας του αίματος, μεταφέρονται σε όλους τους ιστούς του σώματος και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργία πολλών οργάνων όπως της καρδιάς, του εντέρου και των πνευμόνων.

Υποθυρεοειδισμός είναι η παθολογική εκείνη κατάσταση κατά την οποία ο θυρεοειδής υπολειτουργεί. Η ανεπάρκεια των θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα έχει σαν αποτέλεσμα την πρόκληση του κλινικού συνδρόμου που λέγεται υποθυρεοειδισμός. Η ανεπάρκεια αυτή στην ενδομήτρια ζωή και τη νεογνική ηλικία έχει δυσμενή επίπτωση στην ωρίμανση του εγκεφάλου και στη σωματική αύξηση και ανάπτυξη. Στην παιδική ηλικία παρατηρείται καθυστέρηση σωματικής αύξησης, ενώ στους ενήλικες εκδηλώνεται ως γενική επιβράδυνση των ζωτικών λειτουργιών.

Ο υποθυρεοειδισμός είναι μια από τις πιο συχνές παθήσεις του θυρεοειδή. Περίπου 2-3% του πληθυσμού έχει υποθυρεοειδισμό(σε μεγάλες ηλικίες μπορεί να φθάσει ακόμα και το 10%)και ένα 10% έχει υποκλινικό υποθυρεοειδισμό. Προσβάλει άτομα κάθε ηλικίας, όλων των φύλων και των φυλών και δεν κάνει κοινωνικοοικονομικές διακρίσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι υπολογίζεται ότι τα μισά περίπου άτομα που έχουν υποθυρεοειδσμό δεν το γνωρίζουν. Και αυτό εξαιτίας της μη ειδικής φύσης των συμπτωμάτων της πάθησης.

Η πλειοψηφία των περιπτώσεων υποθυρεοειδισμού οφείλεται στη χρόνια θυρεοειδίτιδα (Hashimoto) η οποία αποτελεί μια βραδέως εξελισσόμενη αυτοάνοση πάθηση του θυρεοειδούς.

Υποθυρεοειδισμός  Συμπτώματα
Ο υποθυρεοειδισμός δεν έχει ειδικά συμπτώματα. Αυτό σημαίνει ότι τα συμπτώματα του υποθυρεοειδισμού εμφανίζονται και σε άλλες ασθένειες και ότι όλοι οι υποθυρεοειδικοί ασθενείς δεν εμφανίζουν τα ίδια συμπτώματα. Για το λόγο αυτό η διάγνωση δεν μπορεί να τεθεί αποκλειστικά και μόνο από την αναφορά των συμπτωμάτων στο γιατρό. Ένα άλλο στοιχείο που κάνει τη διάγνωση του υποθυρεοειδισμού δύσκολη είναι ότι η πάθηση αναπτύσσεται αργά με τον χρόνο.

Ο υποθυρεοειδισμός εκδηλώνεται με σωματική κόπωση και πνευματική νωθρότητα, υπνηλία και δυσκολία έγερσης το πρωί, με αύξηση του βάρους παρά τη μειωμένη όρεξη, με δέρμα ξηρό και άγριο. Οι πάσχοντες από υποθυρεοειδισμό εμφανίζουν ευαισθησία στο κρύο και δυσκοιλιότητα. Οι γυναίκες παρουσιάζουν διαταραχές περιόδου και ειδικότερα έχουν συχνότερα εμμηνορρυσία, με περισσότερο αίμα ενώ και τα συμπτώματα πριν την περίοδο χειροτερεύουν. Πολύ συχνά ο υποθυρεοειδισμός συνοδεύεται από βρογχοκήλη η οποία όπως είπαμε είναι η διόγκωση του θυρεοειδούς και από υψηλά επίπεδα χοληστερίνης. Ο υποθυρεοειδισμός έχει ενοχοποιηθεί και για την εκδήλωση κατάθλιψης.

Σε προχωρημένα στάδια η εμφάνιση του ασθενούς παίρνει χαρακτηριστική όψη: ωχρό πρόσωπο, πρήξιμο βλεφάρων, ξερά μαλλιά και αραιά φρύδια, βραχνή και αργή φωνή.

Η έλλειψη των θυρεοειδικών ορμονών μπορεί να εκδηλωθεί από τα επί μέρους συστήματα ως εξής :

  •  Δέρμα - Παρουσιάζεται κρύο, ωχρό, ξηρό και τραχύ με υπερκεράτωση. Οι τρίχες και τα νύχια είναι εύθρυπτα. Μειωμένη εφίδρωση

  •  Καρδιαγγειακό σύστημα - Βραδυκαρδία με μείωση της συσταλτικότητας της καρδιάς που επιβαρύνουν σημαντικά τυχόν συνυπάρχουσα καρδιοπάθεια.

  •  Αναπνευστικό - Επιπόλαιες και βραδείες αναπνοές.

  •  Γαστρεντερικό - Μειωμένη κινητικότητα του εντέρου με αποτέλεσμα τη δυσκοιλιότητα.

  •  Αίμα - Αναιμία.

  •  Κεντρικό νευρικό σύστημα - Βραδυψυχισμός, νωθρότητα αντιδράσεων, αδυναμία συγκέντρωσης, έλλειψη ψυχικής διάθεσης, υπνηλία, κατάθλιψη, ψυχωσικές αντιδράσεις.

  •  Μυικό - Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα που εκδηλώνεται με αιμωδίες και παραισθησίες στα άκρα χέρια. Βραδύτητα της σύσπασης και χάλασης των μυών. Ο ασθενής παραπονείται για διάχυτους πόνους, μυικές κράμπες.

  •  Αναπαραγωγικό - Ολιγομηνόρροια ή αμηνόρροια ή μηνορραγίες.

Για τη διάγνωση της νόσου πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι οι κλινικές εκδηλώσεις του υποθυρεοειδισμού διαφέρουν από ασθενή σε ασθενή και εξαρτώνται από τρεις κυρίως παράγοντες :

  •  την ηλικία του ατόμου

  •  τη χρονική διάρκεια

  •  τη βαρύτητα του υποθυρεοειδισμού τη στιγμή που θα διαγνωσθεί

Όποιος έχει ένα ή περισσότερα από τα αναφερόμενα συμπτώματα ή τα σημεία δεν σημαίνει ότι έχει υποθυρεοειδισμό αλλά σίγουρα θα πρέπει να τα αναφέρει στον ενδοκρινολόγο του προκειμένου να αποκλειστεί η διάγνωση του υποθυρεοειδισμού.

Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από τους άνδρες να εμφανίσουν υποθυρεοειδισμό και η διαφορά στη συχνότητα της πάθησης μεταξύ νέων γυναικών και νέων ανδρών είναι πολύ έντονη. Στις γυναίκες πολύ συχνά ξεκινάει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μετά τη γέννα  ή γύρω στην εμμηνόπαυση.

Υποθυρεοειδισμός Αιτίες

Η συχνότερη αιτία του υποθυρεοειδισμού είναι η αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια. Άλλες συχνές αιτίες είναι οι λεγόμενες ιατρογενείς, δηλαδή η χειρουργική αφαίρεση του θυρεοειδούς και η καταστροφή του θυρεοειδούς με ραδιενεργό ιώδιο. Λιγότερο συχνές αιτίες είναι ο εκ γενετής υποθυρεοειδισμός, η υποξεία θυρεοειδίτιδα, κάποια φάρμακα τα οποία προκαλούν υποθυρεοειδισμό, κάποιες παθήσεις της υπόφυσης και κάποιες σπάνιες παθήσεις κατά τις οποίες έχουμε διήθηση του θυρεοειδούς αδένα.

Αυτοάνοσος υποθυρεοειδισμός (Νόσος Hashimoto)

Ο γιατρός που την περιέγραψε ήταν Ιάπωνας και από αυτόν πήρε το όνομά της. Οι Ιάπωνες παρουσιάζουν συχνά αυτή την πάθηση λόγω του γενετικού τους προφίλ.

Το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου κάτω από φυσιολογικές συνθήκες προστατεύει το σώμα από την εισβολή των βακτηριδίων και των ιών. Στις αυτοάνοσες νόσους, όπως άλλωστε προδίδει και το όνομά τους, το ανοσοποιητικό σύστημα αναγνωρίζει ως ξένα κάποια συστατικά του οργανισμού και επομένως τους επιτίθεται. Πιο συγκεκριμένα στον αυτοάνοσο υποθυρεοειδισμό το αμυντικό σύστημα επιτίθεται σε συστατικά του θυρεοειδούς αδένα με αποτέλεσμα να επηρεάζει την ικανότητά των θυρεοειδικών κυττάρων να παράγουν  ορμόνες.

Στην πάθηση αυτή υπάρχει συνεχής αντικατάσταση του υγιούς παρεγχύματος από λεμφοκύτταρα και ινώδη ιστό. Περισσότεροι από 90% των ασθενών με χρόνια αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα έχουν υψηλό τίτλο αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων. Μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία αλλά συχνότερα προσβάλλει γυναίκες μέσης ηλικίας. Οι ασθενείς πολύ πιθανόν να έχουν ατομικό ή οικογενειακό ιστορικό άλλων αυτοάνοσων νοσημάτων όπως λεύκη, αλωπεκία, σακχαρώδη διαβήτη, επινεφριδιακή ανεπάρκεια, υποπαραθυρεοειδισμό, μυασθένεια Gravis, κακοήθη αναιμία. Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto αρχικά συνήθως εμφανίζεται με διόγκωση του θυρεοειδή (βρογχοκήλη) ασυμπτωματική, χωρίς κλινική ή βιοχημική εικόνα υποθυρεοειδισμού ή με ήπιο υποθυρεοειδισμό.

Όταν ένας ικανός αριθμός κυττάρων έχει καταστραφεί τότε η παραγωγή των θυρεοειδικών ορμονών από τα εναπομείναντα κύτταρα δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες του οργανισμού.

Παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη αυτοάνοσου υποθυρεοειδισμού είναι εκ πρώτης το οικογενειακό ιστορικό. Άτομα που έχουν συγγενείς με αυτοάνοση θυροειδοπάθεια είναι σε κίνδυνο να εμφανίσουν αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια και οι ίδιοι. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι η ηλικία. Η έναρξή της νόσου μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία, αλλά συνήθως είναι πιο συχνή στα ηλικιωμένα άτομα.  Επίσης ασθενείς που πάσχουν από άλλες αυτοάνοσες νόσους όπως σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, ρευματοειδή αρθρίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας, νόσο του Addison, λεύκη, κακοήθη αναιμία και άλλες, έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εμφανίσουν αυτοάνοσο υποθυρεοειδισμό και θα πρέπει να ελέγχονται μόλις διαγνωστεί η πάθηση τους. Τέλος, οι πάσχοντες από σύνδρομο Down ή από σύνδρομο Turner εμφανίζουν συχνά αυτοάνοσο υποθυρεοειδισμό

Ιατρογενής υποθυρεοειδισμός

Πολλοί άνθρωποι είτε λόγω της παρουσίας όζων, είτε λόγω της ύπαρξης καρκίνου του θυρεοειδούς ή λόγω της νόσου του Graves’, υποβάλλονται σε θυρεοειδεκτομή δηλαδή σε αφαίρεση μέρους ή ακόμα και του συνόλου του θυρεοειδούς αδένα.

Ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική θυρεοειδεκτομή καταλήγουν σε υποθυρεοειδισμό δύο με τέσσερις βδομάδες μετά την επέμβαση. Μετά από υφολική θυρεοειδεκτομή σε ασθενείς με νόσο Grave’s ή τη χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου ο χρόνος εγκατάστασης του υποθυρεοειδισμού ποικίλει. Σε ένα μεγάλο ποσοστό εκδηλώνεται στο πρώτο έτος μετά τη θεραπεία και το ποσοστό αυξάνεται βραδέως τα επόμενα χρόνια. Η ακτινοθεραπεία γιά κακοήθειες στην περιοχή του τραχήλου επίσης προκαλεί υποθυρεοειδισμό.

Στην περίπτωση που μόνο ένα μέρος του θυρεοειδή αφαιρεθεί τότε το εναπομείναν μέρος ή θα δουλεύει ικανοποιητικά ώστε να διατηρεί τα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα στα φυσιολογικά ή δεν θα επαρκεί για την παραγωγή της απαραίτητης ποσότητας θυρεοειδικών ορμονών οπότε πάλι ο ασθενής θα καταστεί υποθυρεοειδικός.

Συγγενής υποθυρεοειδισμός

Συγγενή υποθυρεοειδισμό ονομάζουμε την ύπαρξη υποθυρεοειδισμού από τη γέννηση ακόμα. Μπορεί να οφείλεται είτε στο μη σχηματισμό του αδένα κατά την εμβρυική ζωή, είτε σε μη επαρκή λειτουργία των θυρεοειδικών κυττάρων ή των ενζύμων τους. Αποτελεί συχνή αιτία νοητικής υστέρησης καθώς οι θυρεοειδικές ορμόνες είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη του κεντρικού νευρικού συστήματος κατά την εμβρυική ζωή και ως την ηλικία των 2-3 ετών. Είναι φανερό ότι η έγκαιρη διάγνωση του συγγενούς υποθυρεοειδισμού είναι απαραίτητη.

Φάρμακα που προκαλούν υποθυρεοειδισμό

Υποθυρεοειδισμός μπορεί να εμφανισθεί λόγω χορήγησης αντιθυρεοειδικών φαρμάκων που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία του υπέρθυρεοειδισμού. ’Αλλα φάρμακα είναι το λίθιο, η αμιοδαρόνη, ιντερφερόνη-α. ‘Ελεγχος με μέτρηση της TSH κάθε 6 με 12 μήνες πρέπει να γίνεται σε ασθενείς που παίρνουν αυτά τα φάρμακα. Επίσης η ταυτόχρονη λήψη φαρμάκων που επηρεάζουν την απορρόφηση της θυροξίνης σε ασθενείς υπό θεραπεία με θυροξίνη μπορεί να οδηγήσει σε υποθυρεοειδισμό.

Τα πιο συχνά φάρμακα που προκαλούν υποθυρεοειδισμό είναι η ιντερφερόνη η οποία χορηγείται για την θεραπεία της ηπατίτιδας, το λίθιο που χορηγείται σε ψυχιατρικές νόσους και η αμιοδαρόνη που χορηγείται για την αντιμετώπιση καρδιακών παθήσεων.

Μπορεί ο υποθυρεοειδισμός να προληφθεί;

Στις ανεπτυγμένες χώρες που η ποσότητα του ιωδίου στη δίαιτα είναι επαρκής, δεν υπάρχει τρόπος να προλάβει κάποιος τον υποθυρεοειδισμό. Το μόνο όπλο που έχουμε είναι η έγκαιρη διάγνωση. Για το λόγο αυτό άλλωστε όλα τα νεογέννητα υποβάλλονται σε ανιχνευτικό έλεγχο την τρίτη με πέμπτη ημέρα από τη γέννηση τους, προκειμένου να προληφθεί ο νεογνικός υποθυρεοειδισμός. Στη χώρα μας το πρόγραμμα αυτό εφαρμόζεται από το 1979. Επίσης, όλες οι έγκυες γυναίκες πρέπει να ελέγχουν τη θυρεοειδική τους λειτουργία. Και φυσικά, άτομα με συμπτώματα ύποπτα για υποθυρεοειδισμό και όσοι έχουν συγγενείς πάσχοντες από αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια είναι απαραίτητο να ελέγχονται. Εν κατακλείδι, το μήνυμα είναι ότι ο σημαντικότερος παράγοντας κινδύνου για την ανάπτυξη αυτοάνοσου υποθυρεοειδισμού είναι η ύπαρξη στο συγγενικό περιβάλλον ατόμων με αυτοάνοση θυρεοειδοπάθεια. Όσοι επομένως θέλουν να προλάβουν την εκδήλωση της νόσου να επισκεφθούν τον ενδοκρινολόγο τους για περαιτέρω οδηγίες.

Διάγνωση-Θεραπεία

Φυσιολογικά ή υψηλά επίπεδα TSH και θετικοί τίτλοι θυρεοειδικών αντισωμάτων, αντι-Τg και αντι-TPO. Η παρακέντηση με τη λεπτή βελόνη δείχνει διήθηση με λεμφοκύτταρα. Τόσο τα ΘΑΑΣ όσο και η λεμφοκυτταρική διήθηση μπορεί να βρίσκονται και σε ένα ποσοστό του γενικού πληθυσμού. Το υπερηχογράφημα δείχνει χαρακτηριστική ανομοιογένεια του παρεγχύματος.

Η θεραπεία γίνεται με θυροξίνη επί μακρόν και σε περίπτωση υποθυρεοειδισμού εφ’ όρου ζωής. Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να προκαλούνται πιεστικά φαινόμενα, οπότε αντιμετωπίζεται χειρουργικά.

Οι ασθενείς παρουσιάζουν κλινική βελτίωση δύο βδομάδες μετά την έναρξη της θεραπείας με πλήρη ανάρρωση σε λίγους μήνες. Επαναξιολόγηση του ασθενούς και μέτρηση της T4 και TSH πρέπει να γίνεται μετά από τρεις με έξι βδομάδες και αναλόγως ρύθμιση της δόσης.

Υπάρχει μια εξαίρεση στον κανόνα αυτόν και ονομάζεται δευτεροπαθής υποθυρεοειδισμός.

Πρόκειται για μια σπάνια πάθηση. Στην κατάσταση αυτή το όργανο που πάσχει είναι η υπόφυση, η οποία δεν μπορεί να παράγει θυρεοειδοτρόφο ορμόνη με αποτέλεσμα ούτε ο θυρεοειδής να μπορεί να παράγει ορμόνες αφού δεν λαμβάνει το απαραίτητο σήμα από την υπόφυση.

Τα περισσότερα εργαστήρια δίνουν ως φυσιολογικά όρια της TSH τα 0,4 – 4,0mU/L.

Όμως στις μέρες μας υποστηρίζεται ότι θα πρέπει να υπάρχει μια διαφοροποίηση και για όσους έχουν τιμές μέσα στα φυσιολογικά όρια. Πιο συγκεκριμένα οι τιμές μεταξύ 0,4 και 2,5 θεωρούνται οι απόλυτα φυσιολογικές. Για όσους έχουν τιμές πάνω από 2,5 και κάτω από 4,0 καλό θα είναι να γίνεται μέτρηση και των αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων. Τα αντισώματα αυτά είναι που επιτίθενται στον θυρεοειδή και προκαλούν τον υποθυρεοειδισμό. Άτομα με θετικά αντισώματα σημαίνει ότι είναι σε κίνδυνο να αναπτύξουν αυτοάνοσο υποθυρεοειδισμό στο μέλλον και σε αυτά τα άτομα συστήνεται η μέτρηση της TSH ετησίως.

Άτομα με TSH μεγαλύτερη του 10 έχουν εξορισμού υποθυρεοειδισμό και θα χρειαστούν θεραπεία.

Τελικά ο υποθυρεοειδισμός παχαίνει;

Είναι μύθος να υποστηρίζουμε ότι κάποια είναι παχουλή γιατί έχει πρόβλημα με το θυρεοειδή της.
Από τη στιγμή που έχουν πρόβλημα με το θυρεοειδή τους και είναι καλά ρυθμισμένες, το θέμα του βάρους τους δεν έχει σχέση με το θυρεοειδή. Έχει σχέση με τον τρόπο ζωής, τον τρόπο διατροφής, την καθιστική ζωή, την υπερκατανάλωση υδατανθράκων και λιπαρών φαγητών. Είναι γεγονός ότι μέχρι να ανιχνευθεί ο υποθυρεοειδισμός προκαλεί μια ανεξήγητη αύξηση βάρους. Όταν όμως εντοπιστεί το πρόβλημα και ο ασθενής πάρει τη σωστή δόση θεραπείας, ο θυρεοειδής δεν είναι υπεύθυνος για την αύξηση βάρους. Δεν μπορεί να συνεχίσει να παχαίνει κάποιος, ο οποίος έχει υποθυρεοειδισμό αλλά καλά ρυθμισμένο. Κάτι άλλο συμβαίνει και αυτό το κάτι άλλο είναι συνήθως η καθιστική ζωή και η κακή διατροφή.

Ως μεταβολικός θερμοστάτης, ο θυρεοειδής ελέγχει τη θερμοκρασία του σώματος, τα επίπεδα της ενέργειας και τη διαδικασία της ανάπτυξης στην παιδική ηλικία. Στέλνει χημικά μηνύματα μέσω των ορμονών σε κάθε κύτταρο, διατηρώντας τη θερμοκρασία του σώματος, τον καρδιακό παλμό και τη λειτουργία των οργάνων σε φυσιολογικά επίπεδα. Ένας υποδραστήριος θυρεοειδής, όμως, στέλνει λιγότερες ορμόνες, επιβραδύνοντας το μεταβολισμό, με αποτέλεσμα ο οργανισμός να καίει λιγότερες θερμίδες. Το βάρος που παίρνουμε λόγω του υποθυρεοειδισμού σχετίζεται με την κατακράτηση υγρών και όχι με τη συσσώρευση λίπους. Βέβαια, επειδή ο μεταβολισμός μας επιβραδύνεται, πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί με τις θερμίδες που καταναλώνουμε. Από τη στιγμή όμως που ο θυρεοειδής θα ρυθμιστεί από τον ενδοκρινολόγο, ο ασθενής δεν διαφέρει σε τίποτα από κάποιο άλλο άτομο που δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα θυρεοειδή.


Επιμέλεια : Αλέξανδρος Γιατζίδης, M.D., medlabnews.gr

Πηγή : medlabgr.blogspot.com

Έλκος στομάχου : Λόγω ψυχοσωματικών κακουχιών ή βλάβη;

Το έλκος μπορεί να παρουσιαστεί σε διάφορα μέρη του γαστρεντερικού συστήματος, αλλά πιο συχνά στο βολβό του δωδεκαδακτύλου. Η συχνότητα του πεπτικού έλκους, γενικά είναι πολύ υψηλή στη σύγχρονη κοινωνία. Το γεγονός ότι το πεπτικό έλκος προσβάλλει πολύ συχνότερα τους άντρες έχει σχέση με την αιτιολογία του και με την ψυχολογική δομή και τους κοινωνικούς ρόλους που διακρίνουν τα δύο φύλα.

Το κεντρικό ψυχολογικό πρόβλημα των ανθρώπων που πάσχουν από πεπτικό έλκος, ή αλλιώς έλκος του στομάχου, είναι η ύπαρξη παθητικών εξαρτητικών επιθυμιών, που δεν μπορούν να βρουν ικανοποίηση σε ομαλές διαπροσωπικές σχέσεις.

Κυρίως το έλκος ως ψυχοσωματική διαταραχή εμφανίζεται όταν η ένταση των εξαρτητικών επιθυμιών του ατόμου αυξάνεται, είτε γιατί προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει με έναν αμυντικό τρόπο, αναλαμβάνοντας μεγαλύτερες ευθύνες και δραστηριότητες, είτε γιατί οι εξωτερικές συνθήκες δεν επιτρέπουν την ικανοποίησή τους.

Η εξωτερική στέρηση μπορεί να προκύψει από την απώλεια ενός προσώπου με το οποίο το άτομο είχε δημιουργήσει μία εξαρτητική σχέση, με την απώλεια μιας θέσης που του έδινε ένα συναίσθημα ασφάλειας, ή ακόμα με την απομάκρυνση από ένα προστατευτικό οικογενειακό περιβάλλον.

Η αύξηση της ευθύνης μπορεί να αντιστοιχεί σε ένα γάμο, στην απόκτηση ενός παιδιού ή στην ανάληψη μιας πιο υπεύθυνης εργασιακής θέσης.

Όταν οι εξαρτητικές τάσεις του ατόμου δεν βρίσκουν ικανοποίηση, δημιουργείται μία κατάσταση συνεχούς ψυχικής εντάσεως, που κινητοποιεί τις γαστρεντερικές λειτουργίες, καθώς υπάρχει μία ταυτόχρονη συνάρτηση της διατροφής με την ψυχική κατάσταση του ατόμου. Γι' αυτό άλλωστε η όξυνη αντίδραση και η υπερκινητικότητα του στομάχου, μπορούν να λιγοστέψουν με την έλκυση συναισθημάτων ευαρέσκειας και ευεξίας.

Άτομα που παρουσιάζουν την ψυχοσωματική αυτή διαταραχή είναι κατά κανόνα φιλόδοξα, δραστήρια και ανταγωνιστικά, που για την επιτυχία του σκοπού τους δίνουν ολόκληρο τον εαυτό τους. Τους αρέσει να αναλαμβάνουν ευθύνες και να φροντίζουν τους άλλους.

Αλλά η αυτοπεποίθηση και η ενεργητικότητα που τους χαρακτηρίζουν κρύβουν μία χρόνια νοσταλγία για μία ζωή ξεκούραστη, γεμάτη ηρεμία και τρυφερότητα. Στο πρότυπο μιας παραμυθένιας συμβιωτικής σχέσης, επιθυμία για την οποία αισθάνονται αφενός ντροπή να την εκφράσουν και αφετέρου θυμό καθώς δεν μπορούν να την ικανοποιήσουν.

Όπως με όλες τις ψυχοσωματικές διαταραχές, αναγκαία προϋπόθεση για την αντιμετώπιση του έλκους είναι η επίγνωση του προβλήματος από το άτομο στο οποίο παρουσιάζεται η διαταραχή. Σε κάθε περίπτωση, ενδείκνυται η ψυχανάλυση ή η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία σε συνδυασμό με την ικανοποιητική παρακολούθηση του ατόμου από διαιτολόγο-διατροφολόγο, η οποία ασφαλώς απαιτεί τόσο μία συμπαθητική κατανόηση του χαρακτήρα του ατόμου και των συνθηκών της ζωής του, όσο και μία ειδική ετοιμότητα, αναφορικά με την επίδραση που μπορεί να έχουν διάφοροι συγκινησιακοί παράγοντες πάνω στην κατάστασή του.


Γράφει : Αντωνιάδου Ζωγραφιά, Ψυχαναλύτρια - Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Πηγή : www.iatronet.gr

Μεσογειακή αναιμία : Τα είδη και η αντιμετώπιση των ασθενών

Η Θαλασσαιμία, ή Μεσογειακή Αναιμία, είναι μια κληρονομική νόσος που χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του οργανισμού να συνθέσει φυσιολογική αιμοσφαιρίνη, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται αναιμία ήδη από τη βρεφική ηλικία.

Αποτελεί τον πιο συχνό τύπο κληρονομικής αναιμίας στη χώρα μας και κατηγοριοποιείται σε τρείς βασικούς γενετικούς τύπους: β-θαλασσαιμία, αιμοσφαιρινοπάθεια Η (HbΗ-άλφα θαλασσαιμία) και αιμοσφαιρίνη Ε/β-θαλασσαιμία.

Αναλόγως τη σοβαρότητα της νόσου και τη γενετική της σύνθεση, οι τρεις αυτές κατηγορίες μπορούν να διαχωριστούν περαιτέρω σε μεταγγισιοεξαρτώμενες και μη-μεταγγισιοεξαρτώμενες θαλασσαιμίες.

Οι μη-μεταγγισιοεξαρτώμενες θαλασσαιμίες αποτελούν την πιο συχνή μορφή της νόσου.

Σύμφωνα με μελέτες, υπάρχουν παγκοσμίως περισσότεροι από 750.000 πάσχοντες με μη-μεταγγισιοεραρτώμενη θαλασσαιμία, κυρίως σε χώρες της νότιας και νοτιοανατολικής Ασίας, της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου.

Καθώς οι ασθενείς αυτοί δεν παρουσιάζουν συμπτώματα κατά τη γέννησή τους, συχνά υποδιαγιγνώσκονται και συνεπώς δεν λαμβάνουν θεραπεία.

Σε αντίθεση με τις άλλες μορφές θαλασσαιμίας, οι ασθενείς με μη-μεταγγισιοεξαρτώμενη νόσο δεν χρειάζονται συχνές μεταγγίσεις, οι οποίες αποτελούν βασική αιτία της υπερφόρτωσης του οργανισμού με σίδηρο.

Παρόλα αυτά, οι ασθενείς αυτοί εξακολουθούν να διατρέχουν κίνδυνο για υπερφόρτωση σιδήρου, καθώς απορροφούν, και συνεπώς συσσωρεύουν, περίσσια σιδήρου μέσω της γαστρεντερικής οδού.

Το γεγονός αυτό σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών όπως θρόμβωση, οστεοπόρωση, πνευμονική υπέρταση, ενδοκρινικές παθήσεις, ίνωση και κίρρωση του ήπατος.

Η συστηματική παρακολούθηση είναι συνεπώς απαραίτητη προκειμένου να αντιμετωπιστεί η υπερφόρτωση σιδήρου με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή και να μειωθεί έτσι ο κίνδυνος επιπλοκών.


Πηγή : www.iatronet.gr

Γαστρεντερίτιδες του καλοκαιριού : Τι πρέπει να προσέχουμε

Οι υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού ευνοούν τον πολλαπλασιασμό λοιμογόνων παραγόντων στα τρόφιμα. Πώς θα αποφύγουμε την γαστρεντερίτιδα;

Η γαστρεντερίτιδα είναι φλεγμονή του εντέρου που εκδηλώνεται με έμετο, κοιλιακό πόνο, κακουχία, πυρετό, διάρροια. Οι γαστρεντερίτιδες είναι ιδιαίτερα συχνές κατά το καλοκαίρι. Τα περισσότερα λοιμώδη παθογόνα εισέρχονται στον οργανισμό μέσω της κατανάλωσης μολυσμένου νερού ή μολυσμένων τροφίμων.

Οι υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού ευνοούν τον πολλαπλασιασμό λοιμογόνων παραγόντων στα τρόφιμα. Οι μικροοργανισμοί που εμπλέκονται είναι πολλοί, όπως ιοί, shigella, σαλμονέλλα, campylobacter, e. Coli, entamoeba histolytica, yersinia, giardia, lamblia, cryptosporidia, εντεροιοί, vibrios, s. aureus, bacillus cereus, ηπατίτιδα Α.

Σπανιότερα, το έντερο προσβάλλεται κατά τη διάρκεια κολύμβησης σε μολυσμένα ύδατα (γαστρεντερίτιδα του κολυμβητή). Η συνήθης πύλη εισόδου στην περίπτωση αυτή είναι το στόμα με την κατάποση μολυσμένου υλικού κατά τη διάρκεια της κολύμβησης ή της παραμονής στην παραλία.

Ενίοτε γαστρεντερίτιδες πυροδοτούνται μετά την άσκηση σεξουαλικών πρακτικών χωρίς προφύλαξη με μολυσμένους ερωτικούς συντρόφους (σεξουαλικώς μεταδιδόμενα παθογόνα που προκαλούν γαστρεντερίτιδες, όπως aids, neisseria gonorrhoeae) στα πλαίσια μιας μεγαλύτερης σεξουαλικής ελευθεριότητας συχνής κατά το καλοκαίρι.

Η γαστρεντερίτιδα του ταξιδιώτη είναι συνήθης γαστρεντερίτιδα που εμφανίζεται κατά τα ταξίδια ή αμέσως μετά. H διάρροια των ταξιδιωτών συνοδεύεται γενικά από χαλαρές κενώσεις που μπορεί να είναι και άνω των οκτώ, ενώ συνυπάρχει ναυτία και κοιλιακή δυσφορία. Ο πυρετός είναι σπάνιος. Μπορεί να εμφανιστεί εμετός. Το σύνδρομο υποστρέφει συνήθως εντός πενθημέρου. Σε υπερευαίσθητους οργανισμούς και επί ορισμένων παθογόνων, μπορεί να διαρκέσει πάνω από μήνα.

Τα περισσότερα λοιμώδη αίτια της γαστρεντερίτιδας του ταξιδιώτη εισέρχονται στον οργανισμό από τη στοματική πρωκτική οδό ή μέσω νερού και τροφίμων που επιμολύνθηκαν από παθογόνα ανθρώπινων ή ζωικών περιττωμάτων. Ο άνθρωπος με καλό ανοσοποιητικό σύστημα έχει ενδογενείς μηχανισμούς αντίστασης έναντι των λοιμογόνων αυτών παραγόντων. Οι αλλαγές στο κλίμα, η μεταβολή των υγειονομικών συνθηκών, η κατανάλωση ασυνήθιστων τροφίμων για τα συνήθη δεδομένα του οργανισμού, η συχνή κατανάλωση φαγητού σε εστιατόρια μαζικής εστίασης, είναι παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν πτώση στην ανοσοποιητική ετοιμότητα του οργανισμού, ενώ εκθέτουν το άτομο σε μία σειρά από παθογόνα ανάλογα με την περιοχή και το είδος της τροφής που καταναλώνεται. Άτομα με πρωτοπαθείς ανοσοανεπάρκειες, νόσο aids, ηλικιωμένοι, ασθενείς που λαμβάνουν φάρμακα τα οποία προκαλούν καταστολή ανοσοποιητικού, είναι πιο ευπρόσβλητα.

Βασικά μέτρα πρόληψης :

  •  Μην αμελείτε το καλό πλύσιμο των χεριών και των τροφίμων

  •  Τα τρόφιμα πρέπει να προστατεύονται από μύγες και έντομα

  •  Μην αμελείτε το καλό ψήσιμο των τροφών.

  •  Το τρόφιμο πρέπει να μαγειρεύεται σε υψηλή θερμοκρασία επί αρκετό χρόνο και να καταναλώνεται ζεματιστό άμεσα, αλλιώς να τοποθετείται το συντομότερο δυνατό στο ψυγείο

  •  Τα σκεύη που χρησιμοποιούνται κατά την κοπή και την προετοιμασία του ωμού κρέατος και των ψαριών πρέπει να πλένονται αμέσως μετά επαρκώς με καυτό νερό και σαπούνι.

  •  Δεν πρέπει να καταναλώνονται τρόφιμα από πλανόδιους πωλητές, μη παστεριωμένα γαλακτοκομικά προϊόντα, αμφιβόλου προέλευσης ποτά, νερό και παγάκια.

  •  Τα φρούτα πρέπει να ξεφλουδίζονται στα ταξίδια και να μην καταναλώνονται αναποφλοίωτα.

  •  Συνιστάται το εμβόλιο ηπατίτιδας Α εάν τρέφεστε συχνά σε εστιατόρια.

  •  Η άσκοπη λήψη αντιβιοτικών πρέπει να αποφεύγεται γιατί καταστρέφει ωφέλιμα μικρόβια του εντέρου που προστατεύουν από επικίνδυνα παθογόνα.

  •  Η χρήση προφυλακτικού κατά την ερωτική επαφή είναι επιβεβλημένη.

  •  Μην κολυμπάτε σε μολυσμένα ύδατα και μην κάνετε κατά το δυνατόν βουτιές

  •  Να ξεπλένεστε καλά κάθε φορά που βγαίνετε από την θάλασσα ή την πισίνα.


Γράφει : Μοσχοβάκη Αναστασία, Ειδική παθολόγος

Πηγή : www.iatronet.gr